Gençlik çýlgýnlýktýr.
Gözlerin görmediði gönüllerin laf dinlemediði yýllardýr.
Bir kýmýldama, bir hevesle baþlar aþklar.
Sonra oluþur.
Seviþmeler, çýlgýnlýklar tutkular.
Ve!
Gözleri kör eder, arzulardan doðan çýlgýnlýklar.
Ve gün gelir!
Ýnsanýn dünyasýný karartýr, bazý piþmanlýklar.
Bir bahar, günüydü.
Her þey bir hevesle baþlamýþtý.
Onlar içindeki arzuyu, çocuk oyuncaðý sanmýþlardý
Arzularýn çýlgýnlýða ulaþtýðý günü
O gün sevdi seviþti ve sevildi sandý kendini.
Düþünememiþti, yanýldýðýný…
Aylar geçmiþti aradan
Ve!
Zehir olmuþtu ona, mayýs haziran, geçmek bilmeyen zaman.
Ve o günden sonra yoktu, onu ne arayan ne soran.
Gölge düþmüþtü aþka.
Sadece çirkin bir dedi koduydu, ortalýkta dolaþan.
Ve sonra!
Çaresizliðe düþtü, boþ verdi kalbine gömdüðü aþka
Uydu, zamana.
Gençliði, aþk uðruna heder olmadan!
Ve aþk, bitti.
Gününü gün etti, hep yaþadý içindeki hayatla.
Yaþadý’ da ona yaþamak denirse, aþk uðruna kurban olan.
12 Þub. 17
Ahmet Yüksel Þanlý er