Mira

Büyü artýk
diyorlar bana mira.
Oysa çocukluðum aðlýyor hala
Karanfiller sokaðýnda.
Bez bebeðimi çalmýþlardý
hatýrlýyorum.
Ve ben kýsacýk
siyah bir önlük giymiþtim o gün.
Müslüman mahallesinde
taþ atmýþtý,kocaman elli kadýnlar bana.
Sonra ben;
Uzun saçlý ve küpeli
adamlara aþýk oldum hep o yýllarda.
Ve arabesk þarkýlar çaldý ruhumda.
Bütün þehri
maviye boyamýþtým bir gün
Tanrý çok kýzmýþtý bana.
Saklanmýþtým bir kapýnýn arkasýn’da.
Hatýrlýyorum.
Geceleri bez bebeklerime
ninniler söyledim.
Anne oldum.
Oysa çocuktum ben.
Büyü artýk dediler bana.
Bu öl demek gibi bir þeydi.

Ben hep korktum mira.
Karanlýk gecelerden,
Gökyüzünden,
Denizlerden.
Hatta kendimden bile.
Bana artýk yemin et diyorlar mira!
Oysa ben hala
Ýstanbul’un arka caddelerin’de
faili meçhul cinayetler iþliyorum.
Ýçimde ne varsa öldürüyorum.
Sonra beyaz bir mendile sarýyorum
göz yaþlarýmý.
Susuyor kalbim.
Çýðlýk çýðlýða
Susuyorum...

Oysa
Çocuk kalmak vardi þimdi mira.
Bez bebeklerimin koynunda.
Sonrasý eylül gibi acý..
Çok acý...
Bir gün öl dediler bana mira.
Bende öldüm...

Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın: