VAY BABOOO ŞİİRLER
ATATÜRK BAÞ ÖÐRETMENÝM
Ben Türküm.
Dinim Ýslam, Dilim Türk.
Mustafa Kemal Atatürk,
Baþ öðretmenim.
…
Öyle güzel ki Türçemiz…
…
Türkçemiz ki; Genç kýzlarýn,
Gün görmemiþ sandýðýnda çeyiz.
…
Beþikteki bebeklere,
Ninnilerle süsleyip, vereceðiz.
…
Ben Türküm.
Dinim Ýslam, Dilim Türk.
Mustafa Kemal Atatürk,
Baþ öðretmenim.
Ahmet AYAZ
MUSTAFA KEMAL O
Mustafa Kemal O;
Batmayan bir güneþ
Yýkýlmayan surdu
Hudutlarýmýz da;
Barýþý özgürlüðü
Kardeþliði sever
Çok cesurdu
Okuyun ögrenin
Güçlükleri yenin derdi
Gökyüzünü kaplayan
Bir kartal gibi;
Kanatlarýný üstümüze gerdi
O insanlýða uzanan tek el
O tarihe gömülse de dünyaya bedel
Mustafa Kemal O
Ahmet AYAZ
TÜRK DÜNYASINDA ATATÜRK ÞÝÝRLERÝ ANTOLOJÝSÝ:2
Balkan Aydýnlarý ve Yazarlarý Yayýnlarý
ON KASIMM VE ATATÜRK
Adýný yazdýrýp göðe denize,
Türk’ü, türkü yapýp söyledi bize.
Mutlu yarýnlarý armaðan size,
Türk’ü, türkü yapýp söyledi bize.
Ülkeyi emanet eyledi bize.
Gönüllerde coþkun çaðlayandý O,
Yurt için baðrýný daðlayandý O.
Hürriyete gönül baðlayandý O,
Türk’ü, türkü yapýp söyledi bize,
Ülkeyi emanet eyledi bize.
Ayaz’ým on kasým gelmesin derim,
Her on kasýmlara sitem ederim.
Ben hep O’nun izlerinden giderim.
Türk’ü, türkü yapýp söyledi bize,
Ülkeyi emanet eyledi bize.
Ahmet AYAZ
TÜRK DÜNYASINDA ATATÜRK ÞÝÝRLERÝ ANTOLOJÝSÝ:2
Balkan Aydýnlarý ve Yazarlarý Yayýnlarýndan
Ahmet AYAZ
ON KASIM GÜNÜ
Saat dokuzu beþ geçtiði an,
Gözlerini kapamýþtý Atatürk.
Üzgündü büyük küçük her T ürk,
Yas içinde idi vatan.
On kasým günü.
Artýk doðmayan bir güneþ gibi battý,
Daldý bulutlarýna dünün.
En acý ýzdýrabý oldu günün,
Bütün Dünya devletleri anlattý.
Tarihe O’nu.
Yine öyle büyük ve cesurdu,
Koskoca Türk’ün önünde.
Bugünde,dünde,
Kollarýmýzda kuvvet, kalplerimizde sýrdý.
Barýþ kahramaný.
Onunla baþladý yurdumda medeniyet,
Tüm olanca hýzýyla.
Oðluyla kýzýyla,
Ebediyete kadar bu büyük millet;
Saygýyla anar Onu.
Ahmet AYAZ
TÜRK DÜNYASINDA ATATÜRK ÞÝÝRLERÝ ANTOLOJÝSÝ:2
Balkan Aydýnlarý ve Yazarlarý Yayýnlarý
ÇOK GÖRME
Çok görme miskince haykýrýþýmý,
Efkarýmý deste deste gül ettim.
Sevdanýn yoluna koydum baþýmý,
Ham sözleri bal küpünde bal ettim.
Ben Yunus Emreden aldým ayaðý,
Kul Himmetle tamamladým uyaðý.
Öz nefsimden yiye yiye dayaðý,
Yüreðimi yoksullara yol ettim.
Senelerdir kendim ile yarýþtým,
Sabýr dedim namertlerle barýþtým.
Aka aka bir ummana karýþtým,
Sol yanýmý gönüllere sal ettim.
Hayat bir yokuþtur hem de bilmece,
Ulu Tanrým büyük yüceden yüce.
Can dostu rüyamda gördüðüm gece,
Ayaz Bey’i tatlý söze kul ettim.
Ahmet AYAZ
BUNLAR YAKACIK KÖYÜ ÇOCUKLARI
Bunlar,
Bu ülkenin çocuklarý.
…
Çocuk deyip geçme.
Bunlar,
Yakacýk Köyü Çocuklarý.
…
Gördüðün bu çocuklar;
Ýlmin, tekniðin dalýnda,
Biz varýz diyecekler.
…
Gördüðün bu çocuklar,
Büyüyüp;
Ülkemi yönetecekler.
…
Bunlar,
Bu ülkenin çocuklarý.
…
Çocuk deyip geçme,
Bunlar,
Yakacýk Köyü Çocuklarý.
Ahmet AYAZ
KÖTÜ KADER
Kötü kader baðdaþ kurdu bahtýma,
Gül bahçemi talan etti gitmiyor.
Ateþ attý bugün gönül tahtýma,
Ýçim yanar ýzdýrabým bitmiyor.
Efkar akýn edip gelir üstüme,
Pýnarlardan zehir akar destime.
Erenlerden oturan yok postuma,
Uzak kaldým dosta elim yetmiyor.
Ýçim yanar ýzdýrabým bitmiyor.
Ahmet AYAZ
SÖZÜN ÖZÜ
Sözün özü,
Anasýnýn gözü olmalý þair.
…
Þair, kendine yetmeli.
Þair, kendini gütmeli.
…
Anasýna yandýðým dünyada
Her þey çocuk oyunudur;
Çelik, çomak, körebe.
Adalet, ihanete gebe.
…
Domuz doðuruyor hâlâ;
Mazlumun baþýna bela.
…
Þairin derdi büyük,
Þairin yarasý derin.
Her devirde;
Kurbaný olmuþtur, kaderin.
…
Zalimin zulmüne karþý,
Kalemi kurþun sýkmýyor þairin,
Artýk.
Ahmet AYAZ
BEN HEP
BAYRAMLARDA AÐLADIM
Yer demir gök bakýrdý bayramlarda;
Ben hep bayramlarda aðladým.
Sol göðsümde sýzý; Bayram deyince.
Baþlardý, bayramlar gelmeden önce.
Bayramlar, bayramlar;
Ýçimi yakan bayramlar geliyor yine,
Ýçimi yakan bayramlarla geldim bu güne.
Ben hep bayramlarda aðladým,
Çocukken.
Ellerimde kýna,
Geçen yýllardan bu yana,
Niçin, neden aðladým? Bilemiyorum.
Altý kardeþin ilkiydim.
Aðlardým babamý düþünceli görünce.
Anne annem bayramlýðýmý giydirince,
Koþardým sokaklara bir deli tay gibi.
Oynar sekerdim.
Gülücükler atardým, köþkerin kýzýna.
Bayram sabahlarýnda,
Bir baþka, bayram yaþardým,
Deðnekten ata binerek,
Ve çember sürüp eðlenerek.
Ahmet AYAZ
VASÝYETÝM
Bir gün kabristana yolcu olursam,
Giderken üstüme Albayrak serin,
Fatiha istemem namert kullardan,
Onlara bir “Halep Kýnasý” verin.
Ahmet AYAZ
ÝNTÝHAR ETTÝ
Parkýn birisinde,
Bir bahar günüydü.
Oðlan, kaþ etti, göz etti,
Bir kaç tatlý söz etti.
Akýlsýz kýzý aldatýp götürdü,
Ve iþi bitirdi; Eþek sýpasý.
Olmaz böyle þey; Aylarca, kýzý býrakýp gitti.
Kýz, Karný büyüyünce; Ýntihar etti.
Ahmet AYAZ
GEÇEN ZAMANA DAÝR
Rüzgarýn önünde
Savrulan saman gibi, savruldu zaman
Savruldu ömrümden koskoca altmýþ yedi yýl.
…
Di gel de gül
Hayatýn meçhule giden yollarýnda
Gözler görmez, akýl ermez sýrrýna sevdamýn
…
Bu gün de akþam oldu
Güneþ bir defa daha doðar mý, pencereme?
Bilemiyorum.
Ahmet AYAZ
HELE BAKIN
Bütün diriler aðlarken
Ölenlerin ardýndan,
Ölenler gülüyorlardý.
Çünkü biliyorlardý,
Aðlayan dirilerin de
Bir gün,
Ölenlerin Ardýndan
Geleceklerini.
Ahmet AYAZ
KAZAYA KALDI
Her söze kulak asmadým.
Abdestsiz yere basmam;
Görmedim zevki sefayý,
Ömrümü boþ zaman aldý.
Namazým kazaya kaldý.
Ahmet AYAZ
ÞÝÝRLERÝM
Þiirlerim,
Bir Ýstanbul güzeli,
Bembeyaz kelebektir.
Bazen de, elinde elma þekeri,
Kahkahalarla, gülen bir bebektir.
Bir muhabbet kuþudur,
Sevdayý satmaz.
Þiþlide bir yosma,
Kasýmpaþada bir sarhoþ.
Sirkecide oturur eli boþ, aðlayarak.
Þiirlerim,
Kilim dokur desen desen,
Barýþý bayrak eder gönüllerde.
Þiirlerim,
Ana gibi okþar, sever.
Bazen de döver, pabucunun tersiyle,
Edepsizi.
Þiirlerim, Anadolu’da;
Mustafa Kemaller doðurur,
Þairin kaleminde.
Ahmet AYAZ
BEYÝT
Sevdanýn yollarýnda, kocaman bir devim de;
Sýrlarý bohça yaptým, saklýyorum evimde.
Ahmet AYAZ
HOTÖ’NÜN ÇADIRINDA
Ayý oynaþa salýp,
Yýldýzlarla seviþirken,
Hotö’nun Çadýrýnda.
Bütün þairleri rüyamda gördüm.
Mevlanayý gönüllerde ararken,
Karanfil kokan kitaplarýyla,
Þanlý bir bayrak misali,
Tamer Abuþoðlu gelmiþ, duruyordu.
Karla karýþýk, bir yaðmur yaðýyordu,
Ve elindeki “Sarý Mektep” kitabýyla
Ercüment Asaf Yanýç.
Mehmet Türkanýn,
Gözleri destan okuyordu;
Dedekorkuttan; Niyazi Yýldýrým
Gençosmanoðlundan.
Abdulhadi Bay;
Kumruda kucak açarken
Kültüre sanata ve edebiyata;
Gözleri ýþýl ýþýldý Hekimi’nin.
“Tutsak Yollar”da.
Ve hafiften gülüyordu.
Vahittin’in resmine bakarken.
“Mavinin yaþ günüymüþ,
Mehmet Kara,
Anasýnýn aþure çorbasýný daðýtýyordu,
Týlsýmlý elleriyle.
Uyandým ki,
Ne þair, ne de þiir var çadýrda.
Nede anasýnýn aþure çorbasýný,
Daðýtan Mehmet Kara.
Ala haaaa, dedim
Ve güldüm kendi kendime.
Hani ya?
Nerede Nazey?
Ahmet AYAZ
SON MEKTUPLARIN SONU
Haberim yok duruþundan cisminden,
Kaþýn, gözün yine öyle kara mý?
Hiç kimseye söz edemem isminden,
Benim gibi kara baðrýn yara mý?
Ýnce aðrý gibi kaldýn içimde,
Þekillendin baþka baþka biçimde.
Ben giderken sevdalýlar göçünde,
Bakýþlarýn karanlýða çýra mý?
Sana deðil kaderime küstüm ben,
Talihimi çið ipliðe astým ben.
Diyemedim Felek ile dostum ben,
O’nun ile çoktan açtým aramý.
Ayaz’ým ben, umudumu yitirdim,
Neyim varsa bohça yapýp götürdüm.
Gençliðimi hayallerle bitirdim,
Göç zamaným, bekliyorum sýramý.
Ahmet AYAZ
BEN BÝR KÖYLÜYÜM
Ben bir köylüyüm:
Ama, köylü kafalý deðilim.
Ýþim; Edebiyat, teknik. bilim.
At, it ve köpek için,
Vuruþmam.
Muhtarlýk kavgalarýna,
Karýþmam.
Ýblisin atý ile yarýþmam.
Ben bir köylüyüm:
Ama. köylü kafalý deðilim.
Ýþim; Edebiyat, teknik, bilim.
Anladýn mý, gülüm?
Ahmet AYAZ
BEN OLMASAM DA
Sevincimi el alemle bölüþtüm,
Mutluluðu baðýþ yaptým beylere.
Üzülmesin melekler benim için.
Muðla da Sarýzeybek,
Elazýðda çayda çýra oynasýn kýzlar.
Çalýnsýn sazlar,
Hoyrat türküleri söylensin Þanlýurfada.
Dalgalansýn Ay Yýldýzlý bayraðým.
Ben, olmasam da…
Ahmet AYAZ
ÝSTANBUL
Rüyalarda,
Bir peri kýzý, Ýstanbul.
Orhan Veliyeydi nazý.
Ama benim yüreðimde,
Bitmeyen bir sýzý.
Niçin ? Neden ?
Bilemiyorum…
Ahmet AYAZ
KAYBOLAN BÝR SEVGÝLÝ
Güne günaydýn demeden,
Dilerim bir dost selamý gelsin.
Ve karþýmda kahkahalarla gülsün;
Gözleri boncuk, boncuk.
Kaybolan bir sevgili.
Ahmet AYAZ
DANS ETMELÝ SEVDA
Bütün silahlar susmalý,
Kan davalarý kan kusmalý.
Sevginin kucaðýnda
Sevgi, zaptýna geçirmeli,
Renkli rüyalardaki yaþamý.
Özgürlük þaha kalkmalý,
Güneþli sabahlarda.
Gün boyu, gülücüklerle
Dans etmeli sevda.
Ahmet AYAZ
ÖLECEÐÝM GÜNÜ BÝLMELÝYÝM
Ben öleceðim günü bilmeliyim,
Ve bir bahar günü ölmeliyim.
Güneþli bir günde,
Bir gül bahçesinde gül toplayarak.
...
Bekleyen bir dost gibi,
Sarýp sarmalamalý beni toprak.
...
Ben öleceðim günü bilmeliyim,
Ve bir bahar günü ölmeliyim.
Bir bayrak gibi dalgalanmalý,
Mezarýmda gelincik çiçekleri.
...
Ben öleceðim günü bilmeliyim,
Ve bir bahar günü ölmeliyim.
Toprak kirlense bile,
Bütün kýskançlýklarý alýp götürmeliyim.
Yeryüzünde kini nefreti bitirmeliyim.
...
Ben öleceðim günü bilmeliyim,
Ve bir bahar günü ölmeliyim.
Gün ikindiye dayanmalý,
Her yer yeþile, maviye boyanmalý,
Kar, dolu olmamalý.
...
Ben ölmeden önce,
Gül yüzlü çocuklara hoþça kal demeliyim.
Ahmet Ayaz
BEN SENÝ SEVMEDÝM KÝ
Ben seni sevmedim ki;
Ben, saçýnýn tellerini,
Ben, kalem tutan ellerini,
Sevdim.
Ben, seni sevmedim ki;
Ben, geceyi aydýnlatan,
Aydan da aydýnlýk,
Yüzlerini sevdim.
Ben, seni sevmedim ki;
Ben, Karanlýða kurþun sýkan,
Gözlerini sevdim.
Uzanamadýðým elsin.
Sen, gülistanda bir gülsün.
Ben, seni yarataný sevdim.
Ahmet AYAZZ
VAY BABOOO
Bizim köyde eli kalem tutanlar,
Uyuz uykusuna yatýyor bugün.
Memleketi yalayýp da yutanlar,
Ortalýk da cirit atýyor bugün.
Kulak verin vatandaþýn sesine,
Bir göz atýn siyasetin süsüne.
Vatan parçalanmýþ kimin nesine,
Demokrasi matem tutuyor bugün.
Boz sýpalar yayýlýrken nahýrda,
Koca öküz çifte atar ahýrda.
Seyis sarhoþ olmuþ þimdi kahýrda,
Katýrlar yularý yutuyor bugün.
Ayaz’ým kalemi aldým elime,
Yazacaðým ancak üç beþ kelime.
Boþ ver diyemedim ülke haline;
Dengesizlik diken, batýyor bugün.
Ahmet AYAZ
SENELERÝN ARDINDAN
Uykudan uyanýp da her sabah kalktýðýmda,
Hissedilir aðrýlar, sýzýlar bedenimde.
Þahadet getirerek aynaya baktýðýmda,
Suratým ayan, beyan kan kalmamýþ tenimde.
Bu nasýl hal ya rabbim, gözlerim zaten bozuk,
Ömrüm cefayla geçti seneler omzuma yük.
Üzülüp aðladýðým geçen ömrüme yazýk,
Aþýnýp sele gitti adým attýðým höyük.
Akýl ermez sýrrýna âlemi sen yarattýn,
Senin emrinle açar baharýmda çiçekler.
Gözüme fer vermeyip aydýnlýðý arattýn,
Kararan kara bahtým daracýk mezar bekler.
Rolüm bitmek üzere elim boþ gidiyorum.
Benden ay kadar uzak umutlarla yaþadým.
Sitemim bütün sana hep sitem ediyorum,
Bir dert küpü dünyam var bak onu da boþadým.
Ahým göklere çýktý þükürlerle yaþadým.
Ahmet AYAZ
GENÇLÝÐÝN ÝZÝ
Þehrin efendisiyken,
Henüz görmemiþtik denizi.
Býçak batmaz,
Kurþun girmez sanýrdýk
Bedenimizi.
Vay Dünya vay;
Cýncýk kýrýðý bilirken, kendimizi.
Bitti bedende gençliðin izi.
Ahmet AYAZ
BÝLMEZ MÝ? BU ÞEHÝR BENÝ
Bu þehir Gaziantep.
Bilmez mi bu þehir beni?
Mýsýr tarlalarýnda sabahladým,
Güz gecelerinde.
Kýz kovaladým, it taþladým.
Korkulu rüyalarda.
Ýblisin askeriydim.
Þarap içtim,
Ganne kýrdým,
Kýrkayak kahvesinde
Cartlak kebabý yedim,
Eblahanda Memik ustadan.
Unutur mu?
Bilmez mi bu þehir beni?
Ahmet AYAZ
ÞAÝRSEM
Þairsem;
Helva demesini de,
Havla demesini de,
Bilmeliyim.
Daðlarý, denizleri yarýp,
Erenlerin peþi sýra,
Gelmeliyim.
Meydan okumalýyým.
Yalanlara, talanlara.
Açlýktan aðlamamalýyým.
Yýkayýp, yaðlamamalýyým;
Ülkemin nankör kedilerini.
Þairsem yazmalýyým.
Ýhanete mezar kazmalýyým,
Ömrümce.
Yazmalýyým ki;
Kalemim, Mekke’den, Medine’den
Ses getirsin.
Bütün kötülükleri bitirsin.
Yazmalýyým; Mebuslarýn 24 saatte,
Kendi lehlerine çýkardýklarý yasalarý.
Ve yaþadýðým, korkulu tasalarý,
Yazmalýyým.
Sevda yarasýdýr bu.
Yazdýklarým þiir deðil benim,
Aslýnda saz da, söz de, þiir de benim.
Zamanýn tanýðýyým.
Sevdam sýr, umutlarým kýsýr kaldý.
Yaralý bir ceylan bakýþlarýnda.
Ahmet AYAZ
K A D I N
Kadýn, badem içi.
Kadýnýn, Sümbülden saçý.
Kadýn, soyulmamýþ muz,
Kadýn, yemeðimde tuz.
Sofraya inmez.
Kadýn, dipsiz kuyu,
Kadýn, Kevser suyu.
Kadýn, beþ duyu.
Tatlý mý tatlý,
Balýndan yenmez.
Kadýn, aþk þarabý,
Yýllandýkça yýllanýr içimizde.
Sevdasý dinmez.
Bazen sevgi dolu,
Bazen acý ýzdýrap.
Cin, þeytan denmez.
Çözülmesi zor,
Bir bulmacadýr kadýn.
Sebebi söylenmez.
Kadýn yorgan, yatak.
Kadýn halý, kilim.
Kadýn ayaðým, elim.
Hakký ödenmez.
Ahmet AYAZ
RÜYA
Ya bir sarýþýn,
Ya esmer güzeli.
...
Elimde eli,
Dudaklarýmý emer.
...
Sonra diþlerini gömer,
Çýlgýnca.
Bu ne berbat rüya?
Ahmet AYAZ
ÞAÞMA
Emek verip büyüttüðün bir bebek,
Yedi sülalene söverse þaþma.
Belki âlim olur belki bir kelek,
Seni tekme, tokat döverse þaþma.
Çiçek gibi incitmedin dalýný,
Onun için biriktirdin malýný.
Zaman geçsin bir göreyim halýný,
Seni her mecliste överse þaþma.
Seni kapýsýndan kovarsa þaþma.
Ahmet AYAZ
PARA
Para,
Bütün dalkavuklarý,
Peþinden sürükler.
Ve onlarý körükler;
Aðama alkýþ diye.
Ahmet AYAZZ
SÖZ KALSIN
Bugün de kalemi aldým elime,
Eþe, dosta birkaç güzel söz kalsýn.
Demesem de yakýn kaldým ölüme,
Erenlere çiçekli bir yaz kalsýn.
Gönlümden güzellik gitmedi benim,
Vicdaným ihanet etmedi benim.
Bin bir türlü sevdam bitmedi benim,
Kalemimden nokta, nokta iz kalsýn.
Selam ay yýldýza selam bayraða,
Selam en yakýndan selam ýraða.
Gele gele geldim en son duraða,
Göçerken can dosta güler yüz kalsýn.
Ayaz’ým ben þaha kalktý hislerim,
Bir dilberi hayalimde beslerim.
Rüyalarý onun ile süslerim,
Hatýramda bir sürmeli göz kalsýn.
Ahmet AYAZ
HEKÝMÝ’YE MEKTUP
Hekimi dostuma bir selam olsun,
Benim için birkaç satýr yaz derim.
Hoþ sohbet ehline, hoþ kelam olsun,
Yeni sayfalara, esip toz derim.
Höto’nun çadýrý sohbet yerimiz,
Gül baðýnda nergis kokar terimiz.
Kumru Dergisinde saklý pirimiz,
Methiyeler yazýlsa da, az derim.
Elime kalemi aldým burada,
Kimler gitti, Acep kim var kurada.
Her gün ben de bekliyorum sýrada,
Erenlerin saflarýna sýz derim.
Ayazým ben, dertlilerin derdinde,
Tutsak kaldým öksüzlerin yurdunda.
Yorgun düþtüm koç yiðitler ardýnda,
Ömür bitti artýk mevsim güz derim.
Ne olursun, birkaç satýr yaz derim.
Ahmet AYAZ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.