'yaprak düşünüyor'

Yine de dümen kýrmak
sahipsiz nice baþlardan baþlayýp
bir cumartesi akþamýna denk geliyordu
elinde kaðýt kokusu, parmaklarýný çevirirken gördüm,
acý baþladý
neden dedim, neden susuyorsun
baksana, bakalým, biraz da biz bakalým
süveteri tanrýnýn halkalarýndan derisine boþalýyor
müzik sesleri boðulurken
biraz çocuklarýn annesi oldu, ölmemiþti
biraz kýþ gecesinde kanepenin kenarýnda resim defteri
iki yýllýk ve serseri bir kadýn sesiydi

sevdim ben onu, adýný baðýþladý
parmaklarýn birbirine deðmek üzereyken dedim
altýnda bozkýrýn sebepsizliði
týð ile iþlenmiþ kirpikleri açýldý
ekranýn sol kenarýnda ve altýnda adýna rastladým
güzel düþüyordu yapraklar
bacaklarý ölümle ürperen filmlerin içine sýðýndýk
bir baktým sonbahar büyüdü, bir baktým gözleri güney Amerika
hangi Ýspanyol yakasýný böyle lezzetli dikerdi

genç sevgililer bakire kanlarýyla yavru hastalýklar doðurdu
bunu da sevdim, kaný, bunu da sevdim tam yetmiþ üç asýr bekledim
o tanrýça dedi, kemiklerim bariz kýkýrdýyor, olsun
bize olsun, sana olsun, ahlaksýz saydýðým tüm sözler bulunsun
devirmek üzereyken her insan biraz orospuydu
kendi yazgýsýnýn

o söylencelerin yýkandýðý kenar mahallesi, hayýr duraksadý

kanadýný açtý, uçabilir mi insan böyle
güldüðü haliyle kalmasýydý onun zarifliði
yýrtýlabilir endiþesi taþýdýðým o an sus dedim, çiðdem göðüs kafesinde
al ver, dur ya da daha da durmalýsýnýz, bunu söyledim
keþke dinleyebilseydi, acýlar ne hýzlý, amansýz
fýrlatarak uzaklara atsak
pabuç deðildi ki bu, dünya tersine dönerdi
çýkarýp ehliyetini masa da, biraz daha öte de sandalye
film fin demeden önce l, suretler sessizce buyurdu

kaç mahpusun alýn lekesini silebilirdi gülüþün
tecrit aklýn saf bir münakaþaya karýþtýðý an da
bana otoyolda uçaðýn geçiþi sýrasýnda birikmiþ olan korkunç
hayýr þimdi öyle deðil, amacýný bir insana yakýþýr tarz da söyledi

diþlerini önemsiyor musunuz diye konuþtum, solunum yollarýndan giren ilk duman
acýydý, ilk öpüþ elma kurdu
yeryüzüne giriþ yaptýðýnýzda, bunu dedi, bir daha dönemedi kimse
ardýndaki suyun buharlaþtýðý et, düþlerime býraktýðý o tek kareyle
yarýsý taþýn altýnda bir dinazor dilini andýrdýðý siluete baktým
vaktim olsaydý güneþ niyetine göðe yükselirdi kendisi
yarýsý daha doðrulanmamýþ et parçasýna bakýp hayal kýrýklýðý kesti, jest diye

ah, oysa ben o yapraðý kendi içime düþmesini bekledim hep
o topraðýn gübresi oldu
yarýna býraktýlar
hiç bizim olmayacak yarýna
dilimde iskele demirinin pasý
uzun bir süre su vermekten yoruldum


kullaným tarihi geçmiþ kalbe dokundu





Sosyal Medyada Paylaşın: