.................................................. Zifiri saatlere hüznün zuhur ettiði, vaktin, mevsimin önemsiz kaldýðý bir an. Düþtü yine gönlümden çið misali kalemime, birkaç satýr sana bulanmýþ kelâm. Çýplak ellerim. Gözlerim nem daðý. Unutmak mý? Ne haddime! Unutmam, unutamam ki. Hem unutulan yazýlmaz ki…
Her kelime düþer önce akl-ý sevdaya bir sana bulanýr, bir gönül yangýnýma. Sonra düþer gözlerime, senli olan yaðmur damlalarýyla yýkanýr. Gelir dilime süslenir de öyle geçer yerini alýr.
Yazýlan unutulmayandýr aziz sýrdaþým. Bir sayfa kuru kaðýda yazýlan da, bizim gönlümüze mýzrakla kazýnmýþ olan da aynýdýr.
Ve sen. Ey sevda nârýnda piþtiðim, seninle olan her þeye eyvallahým dediðim. Ben seni unutmadým, unutamadým. Eðer unutursam solar senli tüm benliðim korkum bundan. Yazamam, kalem kýrýlýr, elim tutmaz olur.
Ben sadece yazdým. Ve þükrettim. Ben yazdým insanlar þair dedi. Ben günün birinde sen okursun belki dedim. Ýnsanlar aþýk dedi.
Yazdým. Ben “Yaz dostum.” diyen Barýþ Abi’yi dinledim. Hepsi bu…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ali Talib EROL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.