Yürü dedi, gönlüm.
Yürüdüm…
Soðuktur, ayazdýr demeden.
Oysa zaman yorgunuydum, üþüyordu ellerim
Ve!
Titriyordum, giderken.
Sonra!
Düþlerime karýþýyordu, yolun parýltýlý ýþýklarý
Sessiz, yürürken.
Dikkat çekiyordu, dalgýnlýðým.
Kalkmýyordu.
Gelip geçen selam verse’ de yerden, o gün düþünceli baþým.
Savaþ mahsulü, yetim çocuklar gibi
Anýlarýmdaydý, aklým.
Ahýr kaçkýný, at gibiydim.
Bazen yürüyor, bazen koþuyordum güneþi tutarcasýna
Ve!
Yanýmdaki sessiz komþumdu yoldaþým.
Yine, de!
Anýlarýmdaydý, aklým.
Ah, anýlar ah..
Bela oldun, þu yaþlýlýðýmda bana.
Düþünsem bir türlü, düþünmesem bir türlü sizleri
Ne olur, ne olur gelmeyin aklýma
Ben gayrý!
Unuttum, gülmeyi.
07 Ocak 2017
Ahmet Yüksel Þanlý er