hüznü çiz ressam, hüznü çiz fýrçan giderse. býrak daðý-taþý, býrak dereyi-tepeyi, sen hüznü çiz. unut bildiðin tüm renkleri, varsýn gri olsun her þey hafiften siyaha çalan. vur fýrçaný vur ki açýlsýn dertlerim bir bir.
bir þehir çiz mesela, sokaklar, caddeler, yollar ve evler olsun içinde insanlar... insanlar ki çeþit çeþit, insanlar; dili-dini, iþi-gücü, boyu-posu, rengi-kokusu, memleketleri bile farklý olsun. sen insanlarý çiz ressam hüznüm aralarýnda dolaþsýn.
hüznü çiz ressam yani beni... beni çiz. tüm insanlardan farklý fakat göremesinler yine de. gri bir bulutun altýna sakla ölüm gibi sessiz ve soðuk.
hüznü çiz ressam, bir kalp yap içine koy beni, ama demirden olsun, kýrmasýn , kýramasýn artýk kimse yüreðimi. ya da sen en iyisi mi bulutlarýn altýna bir mezar çiz sahipsiz, buraya kadardý de buraya kadar istersen yazýyla altýna. sonra dön git sende dön ve git kendi renklerine.
Sosyal Medyada Paylaşın:
niyazi yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.