kül..

’söndürmediðim izmaritlerin közlerinden
bir yÂr-a açtým...’



ve sayýklýyorum senli sözleri
terliyor avuç içlerim ki
içime çekerken derin/
ellerin kül oluyor
her nefes
ateþ çemberi
içim,

-yanýyoruz-

ve yakýyor önce parmak uçlarýný
sobe tadýnda çocuklar...

bir elma maðrur düþerken dalýndan
içimizin kuytularýna çekiliyorduk
sen gibi deðil mi?

sonra,
bir gün mutlaka hepimiz diye
yanýyorduk/sýcak..

ruh yanýnda durmuyor ruhun
üstünde yada altýnda yerin ki
zaman geniþliyor,
genleþiyor anlar/anýlar...

yalnýz kalma dürtüsü
usulca yanaþýyor sol yanýna
vadilere uzanan taylar gibidir
hayalleri doruklarýn,
ovalarýn ve taþlarýn ki
doðru dürüst sövemez insan
bana bile/
sana asla!

techizatsýz dalarkan derinlerine
tüpsüz/
bir sanýk olmalý bulunamayan
tüm aramalara raðmen/
herkesin aklýnda...

gün ve gün zayýflýyor kanatlarýn ki
insana benziyorsun...

þimdi yapýlan savaþlar

iç/sel
ses
çelik
tuþ

ateþ ve ýþýk kadar her yanýmda/
sýcak tenim
gözbebeklerimde
toz kadar berrak bir zamAN...

zerrenin ýrmaðýna dönüþü/
özüne ki yapraðýn kurumasý
baþladýðý yere dönmek gibi
sürgüneden dönelerin
sokaðýn çýkmazlarýna
telkinsiz bir anda girmesi gibi...

ve gölgenin
ýþýða uzanmasý beklentisiz
saf ve temiz/
sen gibi yani
yere sere serpe!

son/baharýn yapraklarý
ve renkleri gibi
canlanan bir anýn mutlak olmalý
bütün elemlerin savrukluðunda
gerçekler ve gerekçeler
yüz yüze
odanda ve arkasýnda perdelerin
sokaðýnda
sýsss ka anlamlarý týslýyor
bir yýlan gibi yataðýnda....

kaç kývrým
kaç büklüm
ve kaç yürek kýrýklýðý
bilemem ama
yüreðime o çaktý mührünü...

ateþ çemberi içim

-yanýyoruz-




(...)

Sosyal Medyada Paylaşın: