UMUT

Daðlar bir “gemici türküsü” söylüyor, adýný çoktan unuttuðu kiremit kýrmýzýsý dallarýnýn köklerine.
Ellerin gök denizin göðsünde mermi çekirdeði dövüyor, mezar taþlarýný okþayan bir annenin ayalarý çocuk baþý kadar.
Öyle yitik
Öyle paramparça
Öyle biçare…
Zamanýn kollarý bir düþ yangýsý, sabah günahsýz bir mendil yutaðýnda,
Umut darmadaðýn.
Ayak parmaklarý kalýn, kanlý som bahar kuþlarýnýn
Gömgök bakýþlarý alnýmda kaðýttan bir yýldýz ,
Basacaðým merdiven basamaðýnýn yolu yýrtmaçlý.
Yokluk,
Yoksulluk , ekmek emek .
Ateþ böceklerinin yýrtýlmýþ aynalarýna bakamam,
Bakamam suratlarýna.
Temel baþlarýnda böðürtlen turnasý kalbim.
Nefesim, ahlat aðacýnýn tepesinde kemancýnýn bam teli.
Tenim, yufka yürekli bir asinin sahipsiz býraktýðý mezarlýk.
Ben mezarlýk sevmem , en az kýrk kez söyledim.
Dokunmadan göz pýnarlarýma , göðsümü kurut dudaklarýnla.
Pencereyi açýk býrak.
Gök yüzüme bakmadan, rahmimi deþerek öp beni
Masal anlatan bir yalancý ol kanayan kýyýlarýma.
Unutmadan
Papatyalar býrak baþ ucuma, yarýda kalan çocuk zamanlý , bahçeli.
Kalbinin köprüsünden düþür, denizine býrak beni.
Elimi unut avuçlarýnda.
Yollarýn kapýlarýný kilitle, anahtar sýr olsun…
Sol yanýma titreyen sesini býrak , tenime tenini.
Þimdi ölebilirim sevgili, sensiz uçurum kanatlarýmdan vurarak.

Havva Kýlýç

Sosyal Medyada Paylaşın: