ANNEM

ANNEM

Bir kadýn tanýdým,
O/nu tanýdýðýmda ben henüz doðmamýþtým;
iki bölük örülmüþ, upuzun saçlar,
diline deðilde gönlüne saklanmýþ masallar
anlatýrdý çocuklarýna.
Daha sütü kesilmeden kaybettiði
Nursel/ini,
Gürsel/ini anlatýrdý,
anlatmakla yetinmez,
týrnaklarýyla yaptýðý oyuncak misali mezarlarýný
gösterirdi,
çocuklarýna.

Sekiz çocuk, bir koca
ve koca bir hayat vardý
karþýsýnda.

Kýzlarým okusun diye
dikilmiþ kocasýnýn karþýsýna;
/okuyacaksýn,baþýn dik duracak
ve arkana bakmayacaksýn/ derken
koynunda sakladýðý imzasýný-mührünü
kocasýna,
deðilde O/nu okutmamýþ
bütün dünyaya fýrlatmýþtý sanki.

Baþý dik bedeni;
yeðenine sýkýlan kurþunun ,
çocuðuna atýlan tokatýn,sýtma ilacý vermeyen doktorun,
haksýzlýðýn karþýsýnda durdu hep.
Hep baþý dik.
Elleri çalýþkan;
dikiþ diker,tarla sürer,ekin biçer
otobüsün çarptýðý atýný diker,
çalýþkan, nasýrlý elleri.
Elleri eðik.

Baþý dik.
Yüreði büüyük bir kadýn.

O kadýn, benim annemmm..

16 0cak 2013
Havva Kýlýç
Sosyal Medyada Paylaşın: