Ablam. Canım.

Ablam. Caným.
Bu ara seni ihmal ediyorum farkýndayým,
Farkýndayým kýþlarda uzuyor,
Büyüyor eski çocuklar,
Gülen yüzler azalýyor etrafýmýzda,
Yoksul neþemizin,
Sýcak misafirleri de gelmez oldular.
Rutinden mütevellit ömrümüzde,
Arada hasta olmasak,
Unutacaðýz yaþamayý.
Ablam. Caným.
Ýnsan büyüdükçe, bozuluyor büyüsü âlemin,
Hüzün’e sýðýnýyoruz üþüyen serçeler gibi.
Yollarý özlüyoruz, duraðanlýðýnda bir hayatýn.
Ýnsanlara kýrýlýyoruz, insanlarý kýrdýkça.
Bencilleþtirilen bir vicdanýn, hamallýðýna soyunuyoruz.
Ablam bu kelimeleri - belki biraz solgunlar gibi -
Avuncunda çiçekler gibi düþün.
Ben bir bahçývan gibi,
Derleyip yüreðimden,
Serpiyorum sana doðru.
Tut.
Ýçinden,
Umut geçen dilekler gibi.

Sosyal Medyada Paylaşın: