şiir kadar uzaktım sana

güneþi anýmsatan gözlerini sevdim önce
ýslak kirpiklerini
kanayan yüreðini
ve siyaha çalan saçlarýný
ve sesindeki titremeyi
hiç dokunmadýðým tenini
hiç tutamadýðým ellerini
sevdaný, özlemini sevdim

mutluluða hiç inanmadým
ama yüreðimde seninle mutlu oldum
kurþun sesi kadar gürültülü bir þehirdeydim
þehir griye örtünmüþ bedenini
içinde ölü bedenler hiç eksik olmaz
ve barut kokusu sarar gökyüzünü
ve adýnla aðýtlar yakar gögsüm üstünde analar
ve ciðerlerimde söndürür ateþini bu þehir

þimdi hangi mevsim çiçek açar bu þehirde
hangi karanlýk aydýnlýða kucak açar
ve hangi güvercin kanat çýrpar özgürlüðe
bir þiire tutunur gibi
boðazýma düðümlendi bütün sevda sözcükleri
ve dilimde keskin bir býçak acýyý bileliyor

kimi zaman and içilen bir söz oluyordun
kimi zaman bozulan bir yemin
ama en çokta içimde kanayan bir yara oluyordun
acýlarýma el basa basa susturuyordum
bir yemini diþlerimin arasýnda sýmsýký tutar gibi

el ayak buz kesmiþ bir hayatý seyrediyorum
kör ve paslý bir pencere ardýndayým
yüzümde kar kýrýðý bir sessizlik
ve þakaklarýma düþen bir ceset kadar suskundum
ama topraða düþen kuru bir yaprak oluyordum
sonra topraða düþen yapraðý göz yaþýmla suluyordum
ateþlerde yanýyordum
küle karýþýyordum
bütün doðrulardan vazgeçiyordum
her yanlýþýn içinde doðru bir þýktým
ama hiç doðruyu bulmuyordu sevda

bir þiir kadar uzaktým sana
ama bir þiir kadar çok sevdim seni

ibrahim dalkýlýç
Sosyal Medyada Paylaşın: