Diþ diþ etimde çarký, çað kasnaðý döndükçe; Havada kan kokusu, kalp dediðin bir külçe...
Ne insanlýk býraktý, ne kalbe iþledi yuh! Ateþten saðanaðýn inliyor altýnda ruh!
Alýyor sarmalýna bir kýblesiz helezon, Bomba yanýðý beden, üst üste arsýz beton...
Yüzü görünmez tozdan donmuþ bakýyor çocuk, Ne ana var ne baba; korur mu, hangi hukuk?
Ýnsan haklarý için önce insan sayacak; Kullanýþlýysan belki, açýlýr sana kucak!
Neden kimse sormuyor dünyada niçin varým? Kalbine mühür vurmuþ, ille diyor çýkarým!
Medeniyet bu iþte, çaðdaþ ölçüsü halkýn! Haram helâl fark etmez, tüketmek için kalkýn!
Ýhale usulü þer, her köþede bir tuzak! Bahtýna artýk o an; ya yakýnsýn ya uzak...
Debelenir insanlýk düþmüþ derin çukura; Bahse tutuþan devler, halka çýkan fatura.
Ey þair kalbim þimdi, denir mi yâre gülüm? Gül rengine büründü, kanadý nice ölüm!
Not: Acýmýz ne kadar büyük olursa olsun, umudumuz acýmýzý bastýrmalý. Çünkü güzel ülkemizin ve insanlarýmýzýn saðduyusuna güveniyoruz, güvenmeliyiz. Fidanlarýmýza rahmet diliyorum. Milletimizin baþý sað olsun. Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.