Önce insan, sonra Türk’üm, ta ezelden belli ülküm
Vatan-Bayrak-Din denince, cân özünden geçen benim.
Yaslý gönül sular arkým; hüzün kokar þarkým, türküm
Hilal için "kan" denince, þehâdeti seçen benim...
Ne zulm ile âbâd olup nâhak yere diklendim ben
Ne de mazlûm inler iken bir köþeye saklandým ben
Emr-i Hakk’ka boyun eðip, bir dâvâyý yüklendim ben
Fersizlerin gözlerine umut, ýþýk saçan benim!
Varsýn nankör inkâr etsin, âvânesi sansýn sanýk
Namuslu her kalem bilir; þefkatime tarih tanýk!
Bir zamanlar Tuna yaslý, yaþ dökerken boz-bulanýk
Defterini dürüp çaðýn, yeni bir çað açan benim.
Bozulsa da demin çarký, zûl bilirim hakký terki
Ayný ana - babadanýz! Gözyaþýnýn olmaz ýrký!
Suriye’de, Þam’da arap, Kýzýl Çin’de Uygur Türk’ü,
Filistin’de Esma, Baki, Kafkasya’da Çeçen benim.
Bir ölüp bin dirilirim; âþinâdýr bana hazan
Ne haçlý ne muhannettir, ihânettir beni üzen
Alçaklarýn tek korkusu; tuzak bozup, destan yazan,
"Yetiþ!" sesi duyduðu an, kanat takýp, uçan benim.
Dört bir yaným hâin dolu, lâkin sormam "neyin nesi?"
Türk’ün hasmý biliyor ki ben Ýslâm’ýn son kalesi
Zýrh kuþandým geliyorum, o yüzden bu acelesi
Mazlumlarýn en gür sesi, korkusunu biçen benim.
Ey þerefsiz, soysuz Batý! Madem zulüm sizde sanat
Hiç çekinme, kahpelik yap, yarama bas, hergün kanat.
Deðil mi ki cehennem var, gelir-geçer her saltanat
Ettiðinde "o gün" feryâd, âb-ý hayat içen benim.
Can býrakmak "þan" denince, þehâdeti seçen benim...
Mecit AKTÜRK