bak yine yoksun sen yaným da
beni sensiz yaþýyorsun her anýnda
beni benle yaþa içimden geçenleri bilmesende
solan beyaz sayfalar bir bir tükensede
seni düþünür seni özlerim ben
sevgilerin özlemlerin en derinliðinde
telli duvaklý beyaz gelinlikler içerisinde
sen de beni sevseydin ne olurdu
bir sonbahar serinliðinde
çölde açan bir çiçek olsaydýn eðer
seni kaybetmemek için
göz yaþlarýmla sulardým seni
gözümden damlayan yaþ olsaydýn sen
seni kaybetmemek için hiç aðlamazdým
içime öyle hapsetmiþim ki seni
ve senle öyle doluymuþum ki
yokluðunda anladým
sensizliðin çaresizliðin ne olduðunu
sen giderken canýmý acýtarak arkana bakmayarak
hiç umursamadýn yok saydýn ve gittin
þimdi soruyorum kendime
seni bu kadar nasýl sevdim
bu kadar nasýl baðlandým sana
kýzýyorum þimdi kendime
cevabýný bulamýyorum sorumun
tek bildiðim çaresizliðim ve sensizliði öðrenmem
kimbilir hangi akþam ben de güneþle söneceðim
son suyumu içecek seni görmeden öleceðim
senden geriye bir gözlerin kaldý bir de acý sözlerin
yüreðimde yüreðin vardý þimdi yalnýz hatýran kaldý
ayný gök yüzün de ayrýydý seninle batan güneþim...
Refik
16.12.2016
Ýstanbul