Esir Şehrin İnsanı

Yine bir günün sonu, gecenin baþlangýcý olan saatlerdeyim.
Karanlýklarda daðýlan yüreðime, bir nebze güneþ sýcaklýðýnýn vurmadýðý þu vakitlere hapsolmuþ biçare vaziyetteyim.
Kaçýncý sigara söndürüþüm ya da yakýþým bilmiyorum.
Ama yine uðradý kapýma ilham denilen dert ortaðým.
Yüküm çok aðýr.Sanki omuzlarýmda taþýyormuþum gibi tüm acý denilen kasvet çuvalýný.
Kaldýramýyorum artýk, dermaný kalmadý sol tarafýmýn.Tükendi zaman merhemim.
Esir olmuþ bedenim þehrine ne senden ne de þehrinden vazgeçebiliyorum.
Zor.Çok zor.Sensiz bu þehirde, seni düþünerek yaþamak gerçekten çok zor.

Özlem; hiç bu kadar zorlamamýþtý gönül kapýmý.
Hatýralar; hiç bu kadar yakmamýþtý kül olan bedenimi.
Sabýr denen taþ hiç bu kadar sert çarpmamýþtý ruhuma.

Dün yine sokaðýna geldim. Saatlerce senin odanýn penceresini gözledim.Bekledim, bekledim, bekledim.Senin beni beklemediðin kadar ben seni bekledim.Biliyor musun seni beklemek bile çok güzel.Sen gelmesen de ben beklerim seni.
Biraz eksik gibiyim sanki.Yarým kalmýþ tamamlanmamýþ gibi.
Dünya denilen fotoðraf karesinde makasla kesilmiþ gibi adeta.
Yarým gönül, yarým beden…Gamzende býraktýðým buse bile yarým.
“Mecburiyetleri olan insanýn ayrýlýk daha beter yakar yüreðini.” Demiþtim bir þiirimde.
Ne de doðru deðil mi.Sen benim olmayacak mucizem olarak kalacaksýn bu dünyada.
Bir buket sevdam.Bir tutam hüznüm.

Sosyal Medyada Paylaşın: