DEDİKLERİMDEN MESULÜM, YA DEMEDİKLERİM?

Varlýksýz kayýplar,
Edilgen bir tümceye esir olmaksa,
Hatta doðmaya yeniden ant içtiðim
Ve zehrimi yine kendim içtim:
Hani ölümsüz diye tabir edildiðim
O menfi istikamet.
Dediklerimden mesulüm ya demediklerim?

Akla zarar bir coðrafya,
Kaderin meþrebi mi engin,
Yoksa boyutsuzluðumun cübbesi mi derin?
Hadi, çöz elinden geldiðince:
Sayýsýz sakýnca ve çekince,
Maðdur bir kelamdan ibaret madem mabedim,
Ödeyeceðim kefareti de mi ben yükledim:
Sarý çizmeli hangi aða ise,
Ödemeli aradým bu kez hem de son kez:
Elimde boþ bir kovan,
Ölüme ramak kala son isyan:
Mustarip olmaksa ne ala,
Ýsyan belledinse:
Tövbeler, hâþâ,
Peki ya makûs talihim?

Gönülsüz geldim dünden önce,
Ömrü teðet geçtiðinden beri mutluluk
Ýstifledim onca tahakkümü
Hem de ne için?
Sanrýlarda yankýlarým,
Sonlardan ibaretim iþin aslý:
Hangi milat hangi eksen?
Neydi sahi benim yörüngem?
Asýlsýz sorularým ve nankör inkârlarý
Ceberut batýllarýn ikbalinde
Tutturduðum son bir lehçe.

Ýlk adým ve baþ harfi menfi duygularýn,
Aldým boyumun ölçüsünü:
Ellerimde tutanak ve bedelsiz yalanlarý
Tut ki cefa,
Ya da sür-gir bir hezimet:
Boyunduruðundayým nice gölgenin,
Eþrafýmda kýyým,
Doðamda umut,
Batýlým zifiri karanlýk
Hele ki makber bellediðim sözsüz nidalarým:
Tek bir hýçkýrýk,
Tek bir rütbe:
Çoktan verdim istifamý elden,
Kolaysa sen de vazgeç.
Adýmsýz adlarý isyanlarýn
Mahrem bir dürtüde yeknesak,
Gönülsüz hutbemde son bir dilek:
Gömün beni kalemimle.

Sosyal Medyada Paylaşın: