Tutanak

Tutmayan þeyleri yazdým
Uyku
Ya da benim tuttuðum
Ve fakat kendini oldurmayan inatçý

Çok yýl geçmedi
Sanirim cok ay gun
Geçmedi
Giden hiç bir þey yoktu ki ardýndan aglayim
Kalanlarý biriktirdim
Kelebek kanadý gibi
Papatya falý
Ýkindi çayý
Eni konu saç savuran deniz meltemi
Kývrýlmýþ kitap sayfasý
Çekmecede tükenmiþ kalemler
Bahçede nar
Üzeri cið damlasý
Terasta üzüm kadar beklemiþ
Taklacý ak güvercin bedeni
Zarfsiz yüzlerce mektup
Ýki defter sigmamis yere göðe
Son kederde boyumca ahlar
Daha uzun gece sayayým mý

Kabul görmeyen varlýklarým içimde kayboldukça
Dehliz dehliz ustume
Son vermeye bir þeylere
-Alenen öyle bildiðin gibi
Son vermeye bir ömre-
Meyyal
Olduðu kadar aðýr kanlý
Güç
umduðum kadar güç
Durabilmek yalnýz
Devrik kadýný olmak kendi hanesinin
Sokaðýnýn mahallesinin
Býyýk altýndan kaç gülüþü varsa kaderin
Topunun canýný cehenneme keyfini dibine...
Gittim
Kalanlarimin gözlerinden geceyi sagaltacagima inanýp
Yenik düþmeyi huy edinerek
Gitti
Dün olduðu kadar bugün de ...
Yalnýz kuyusu kaldý icimin
Baðýrýrken tutmadý
hani o baþý tutan beni tutmayan
Uyku...

.Kör olduðunuz kadar saðýrsýnýz da
Biraz lal biraz topal
Hoþça kal iki gözüm hoþça kal.



Sosyal Medyada Paylaşın: