çekmiþsin perdeyi aralayýp
bakmýþsýn pencerenin kenarýndan
geçer miyim arnavut kaldýrýmlarýndan
sokak lambalarýnda görünür mü izlerim
okumadan yaktýðýn mektuplarda
aramýþsýn hayalimi
yine de umutlanýp açtýrdýðýn fallarda
istemiþsin kendini görmeyi
duydum
kurduðun hayellerin gerçekliðinde
mutlu olup sevinmiþsin
oysa
her ne düþündüysen
hep bir adým geç kaldýn
ya da ben erkendim
masal deðildi sana olan sevdam
öyle sandýn sen
sapmadýn kendi doðrundan
istemedin anlamak
bitirdin ve bittin
yanýldým sen gibi senden
baþkaydýn her dem sevdadan
sana dediðim aþkým
bilmedin
tükettin
yitik sevdamsýn þimdi
arka sokaklarda puslu elektrik lambalarý aydýnlýðýnda
beklediðim deðilsin
her sözün hançer sýrtýma saplanan
sus duymak istemiyorum
ne sesini ne de görmek
deniz mavisi gözlerini
çek git uykuya hasret gözlerimden
beni benimle býrak
olmasýn unuttuðum hayalin bile
okunmamýþ mektuplar gibi
param parça ettiðim resimlerini
attým marmaranýn mavi sularýna
atma oltaný geçti balýk mevsimi
takýlmaz oltana
biliyorum yine de
böyle desem de
inanma
sen unutamadýðým ve yürek sýzýmsýn
bom boþ anlamsýz ve çaresiz bir yaþam
ben sende bittim amma
sen hala yüreðimdesin...
REFÝK
3 . 12 . 2016
ÝSTANBUL