HASRETİM

Ne zaman konuþsa nâzik diliyle
Gönlümü okþayan, söze hasretim.
“Canýmýn cânâný, efendim” diyen
Beni candan seven, öze hasretim.

Her bakýþý beni aþk ile vursun
Nerde karþýlaþsak hâlimi sorsun
Baharý görmedim güz þöyle dursun
Hap kýþý yaþadým, yaza hasretim.

Âþýk olup sevmek âli mi, âli?
Sevgiye muhtaçtýr bey, paþa, vâli
Oluklardan sarkan buzlar misâli
Öyle bir hayat ki, naza hasretim.

Elime yapýþýr “hocamdýr” diyen
Ne de çok çoðaldý dekolte giyen
Mýzrap dokununca birden titreyen
Besteye, güfteye, saza hasretim.

Gönül sofrasýný baðrýma açýp
Öyle bir sevgi ki aþk meyi içip
Baygýn nazarlarla kendinden geçip
SEVGÝ ÝLE BAKAN, GÖZE HASRETÝM…

27/11/’16
Hanifi KARA

Sosyal Medyada Paylaşın: