SEN

SEN

Ne uyku dindirdi acýmý
Ne de zaman getirdi beklediðimi
Meðer hepsi bir düþ imiþ kurduklarýmýn
Þimdi o yâr kýyýsýndan ben düþtüm...

Bütün sözlerim yâr adýna idi
Sevgim, özlemim, tutkum, bekleyiþim
Yavaþ yavaþ mum gibi erirken günler
Meðerse ben tükenmiþim...

Silindi artýk gözlerim ufuktan
Umutla adýmlanýrken esir yokuþlar
Kelimeler uçtu dîlimin ucundan...
Ve gecemden, rüyalarýmdan, yorumlarýmdan
Yarýnlara taþýnmaz bir yorgunluk býraktý ardýndan...

Oysa koskoca þehir doðardý her sabahki Günaydýn’ýndan
Akþam baþka batardý,
Mehtap turkuaz doðar, kalbim aþk diye atardý
Ne zamandý hepsi hatýrlayamam
Þimdi sorma bana, bir varmýþ hiç yokmuþ olan sonralarý...

Kýyamadýðým kýydýðýndan beridir sevdaya
Ne kaldý günümde tebessüm ne baharýmda açan gül
Ýnsan hiç küle döner mi azizim derdim?
Yaþayarak anlattý yâr dediðim...
Bildim.
Bildim bilmesine de kendimi teselli edemedim
Ne ardýndan kem söz ederim artýk
Ne dilime deðdiririm aþk diye andýðým yâr adýný..

Ben düþlediðim senli þehire hicret düþlerken
Kendi kalbimde gurbete sürüldüm
Demek isterdim sana
Ama diyemedim...

Zehra Asuman
Sosyal Medyada Paylaşın: