Mutlulukla tanýþtým, yüzlerinde.
Gül açmýþ yanaklarý, gül serpiyordu yüzlere.
Ve!
Mutluluk esintileri dolaþýyordu, saçýnýn tellerinde.
Sonra,
Ateþ böceklerini gördüm göz bebeklerinde
Benimle, konuþurken.
Ýçi, içine sýðmýyordu, sevincinden.
Neredeyse tavana çarpacaktý baþýný, sevinçten yerinde hoplarken.
Sonra!
Duramýyordu, bir dakika olsun yerinde.
Ve!
Mutluluðun yüze yansýmasý vardý sevincinde.
Benimle, konuþurken.
Hep gülümsedi, durdu bana!
Yaðlý boya bir tablo seyreder gibiydim, ona bakarken
Ve!
Mutluluk, ne güzelmiþ dedim içimden
Benimle, konuþurken.
O gün onunla güldü, yüzlerim.
O gün onunla mutluluða doydu, benim de mutluluða aç olan içerim.
Belki yýllar sonra böylesine çok sevindim, çok…
Ve!
Ateþ böcekleri bir yanýp bir söndü, sonunda benim ‘de gözlerimde.
Onunla, konuþurken.
26 Kasým 2016
Ahmet Yüksel Þanlý er