Şehirin Gözleri

parmak uçlarým yanýyor
çok ateþ içmiþim
artýk hiç bir þeye susamýyorum
artýk her þeye susuyorum...

þafaðýn kýzýlý çocukluðumu çalýyor mýzýkayla
bulutlarýn teni koruyor bekâretini hala
bu utangaç mavilik ne kadar da ruhuma yakýn
yüreðim, þu toprak kadar yalýn mýdýr acaba
ya uçurum kenarýnda uçuþan saçlarým
yaðmura þefkat dileniyor mudur hala
rüzgarýn soðuk ve görünmez elleri var
dolanýp duruyor boðazýma...

ne kadar da dik duruyorum
umutlarýmý bir bir ilikliyorum omurgama
ben acý dolu bir çýðlýða sýðdým sýðalý
kutsuyorum mühürleri dudaklarýmda...

siyaha aç korkular kaçýþýyor tavanda
gecenin kuytusuna sürülüyor kahkaha
saatler duruyor her sokaðýn baþýnda
ayýn frenleri patlýyor
iþte o zaman
þehirin gözleri topluyor
ciðerimde yalazlanan ýþýklarý
pencereler kapanýyor usulca
çalkalanýyor þakaðýmda
kentin can çekiþen þarkýlarý

âh gözlerimi sýzlatýyor
kalbim eþiðinde avucunu açmýþ yarýnlar
tanrým, göðsüme mi çivilediler aynalarý
parçalandýkça içim
benliðimden bin insan
canýmdan dünya sökülüyor...

✒T.Y.
Sosyal Medyada Paylaşın: