Yýllarýn yorgunluðu hala üzerimde
Ayaklarým taþýmýyor bedenimi
Karþýmda uçsuz bucaksýz bir deniz
Ýki mahzun yürek yürüyoruz
Tek kelime etmeye cesaret edemiyoruz
Hayra alamet deðil bu sessizlik
Yaklaþan fýrtýnayý haber veriyor dalgalar
Rüzgar o kadar sert esiyor ki
Hayallerimizi alýp götürüyor bizden
Umutlarýmýz suya düþüyor
Birazdan hareket edecek bak gemin
Yolcular el sallamak için almýþ yerini
Biliyorum
Son yolcusu sensin bu geminin
Sessizce aðlýyorum baþýmý çevirerek
Beyaz mendil düþüyor ellerimden
Sen gitmekle kalmýyorsun
Bendeki seni de götürüyorsun
Bir yaným yalnýzlýk koridoru
Diðer yaným sen kokuyorsun
Duygularým karman çorman
Attýðýn kör düðüm çözülmüyor bir türlü
Senin olmadýðýn bir dünya ya alýþmaya çalýþýyorum
Kulaklarýmdan karanlýðýn uðultusu gitmiyor
Göz bebeklerimde korkunun en büyüðü
Nedenini sorma bana anlatsam da anlayamazsýn
Yalnýz kalma korkusunu yaþadýn mý hiç
Ýþte böyle kalýrsýn çaresiz
Artýk sisli þafaklara uyanmak istemiyorum
Sen olmayacaksan düþlerimde
Biliyorum
Her gece üþüyecek ellerim
Ýliklerime kadar titreyecek bedenim
Yaðsýn üzerime sevgi yaðmurlarý
Nispet yapmasýn yeter ki gözyaþlarýn ...
Refik
16 . 11 . 2016
Ýstanbul