Sonbahar hatrına

Hep borçluyum...
Bi kahve sana

Sonbaharla aramda inkar edilemez gizli birþeyler var
Adýný koyamadigimiz
Doludizgin bir þey
Kýzýl yapraklarý supuren rüzgarý kiskandigimdan
Dusen bacalara aldýrmadan firladim sokaða
Geçen gün...
Yine miadý dolan þeyler acýttý da
Unuttum gibi yaparak devam ettim
Yolun yukarýsýna doðru
Hani beni eve býrakýrken geçtiðin o dörtyoldan hýzla gecip geldim
Camlarý bugulanmýþ fakat kimsenin bi parmak bile degdirmedigi kafeye
Her zaman ki yerime geçip
-evet her zaman ki diye bi yer edindim
Bu iyi bisey
Farklý yerlere oturmak orayla baðýmý zedeliyor
Çok obsesif az depresif hallerim bunlar
Endiþelenmeye mahal yok
Sonuçta ölmüyorum-

Kederim izin verseydi kýrk yýlý aþardý hürriyetim
Sonbaharýn boynuma boðazýma elime ayaðýma
Nazikce sardýðý prangalar var ya
Demi damaðýmda ince belliye mahkum etti beni...

Oysa ne çok isterdim
Kahvenin kokusunu hatrýyla harmanlayýp
Bir dostun yoluna sermeyi
Hüzünlü baharýn elveda bezeli ayak sesleri yaklaþmýþken
Kurduðumuz yamalý düþleri kaybolur bu kentin
Canýmýzý yakan her þeyden uzak
Susmalý sadece
Uzun sessizlikleri dumanýndan tanýrýz
Harflerin egemenliðine bir baþ kaldýrýdýr yalnýzlýk
Kac kiþiyle yalnýz olunur ki...
Kaç gülüþ batar içimize
Yakýnda çok yakýnda
Caddeler boyunca yalancý duraklardan her yolcu
Sahte mendiller sallayacak ardýmýzdan
Gölgeleri karýþýp birbirine yiterler bulduklarý ilk kapýdan
Med cezir gibi mirim bu olanlar
Geriye kalan dostluktan bi tortu
Yerleþir en sevgili yerimize
En iyisi mi sen gel
Ýki damla sakýzlý kahve
Biri orta biri sade...


Sosyal Medyada Paylaşın: