Bu gün gibi, hatýrlýyorum o yolu.
O yol!
Kývrým, kývrým dolanarak inerdi, daðlarýn düzüne doðru.
Gençtik mutluyduk, o yollardan giderken.
Ýðde sýralýydý o yol, yol boyu.
Ne güzel kokardý, o yoldaki iðdeler.
Çiçekleri açmýþ dallarý
Buðday tarlalarýnýn içine sarkardý, biz o yollardan geçerken
Dururduk, koklardýk.
Biz daðlarýn doruðundan düz ovaya doðru inerken.
Þimdi çok uzaðýz, çok, o güzellikten.
Elimiz baðlandý.
Ayaklarýmýz kollarýmýz baðlandý, hayatýn yorgunluðundan.
Ve biz!
Takýldýk kaldýk, elin memleketinde
Büsbütün kaybettiðimiz, þu gençliðimiz yüzünden.
O yollardan o iðdelerden
Yine var, yine gezindiðimiz yollarýn kenarlarýnda parklarda
Açar’ da çiçekleri,
Kokularý gelmez benim burnuma.
Bahar gelir, daða taþa, bir güzellik bir þenlik gelir amma
O þenlik o güzellik, uðramaz bana.
12 Kasým 2016
Ahmet Yüksel Þanlý er