...Ya Sonra

Hiçbir þeyi böyle sevmedim ben!
Dað gibi bir geçmiþin ardýndan,
Bir ben yarattým intiharlarýmdan.
Ben hiçbir þeyi böyle sevmedim!
Ölüp, ölüp dirildim, korktum, irkildim…
Ýlkelerimle, iliklerimle kadar ilkelleþtim,
Azrail’e emrolunan toprakla depreþtim,
Cehennemde piþtim, yeniden yetiþtim,
Hiçbir þeyi ben böyle sevmemiþtim!
Arzdan arþa yaþanacak ne varsa,
Gelmiþ geçmiþ aþklar ne kadarsa,
Son nefesimi verirken hala,
Adýný sayýklayacak kadar sevdim.
Seni sevdiðim gibi sevmedim hiçbir þeyi!
Ýntiharlarýmdan bir ben yarattým,
Venüs’ün tacýný Belkýs’ýn tahtýný,
Yusuf’a vurgun Züleyha’nýn bahtýný,
Oðlunu kurban edecek Ýbrahim’in ahtýný,
Çalarak sevdim seni ben.
Bir gün önümde dimdik dursan,
Mehrime ne verirsin? diye sorsan!
Ýsrafil’i mezarýndan kaldýrýrým Sûr-u ile,
Güneþi gölgelerim gözlerinin zuhûr-u ile,
Bütün kutsal kitaplarýn nûr-u ile,
Ruhumu cesedimden ayýrýpda veririm.
Hiçbir þeyi bir daha böyle sevemem ben
Bilmem kaç bininci ölümün ardýndan,
Bir sen kalýrsýn cennet kokusundan,
Kal-u belâ dediðimden beridir,
‘Elif’ dedikçe ruhum dirilir.
Uðruna her seferinde can verilir.
Ben ismin gibi sevemem bir daha,
Kâinatýn sýrrý latif bir ýþýk huzmesinde,
Rabbin nûr-u ile yaratýlmýþ,
Elif ismi cümle âleme daðýtýlmýþ,
Ama bir tek sana böylesine yakýþmýþ.
Hiçbir þeyi senin gibi sevmemiþtim!
Ben o kehanette de söylemiþtim,
Elif’le baþlar Elif’le biter demiþtim
Bütün aþýklarla, bütün zamanlarda
Sana varana kadar can çekiþtim.
Hodri meydan þimdi tüm zamanlara,
Tüm kahramanlara ve tüm aþklara,
Kimse kimseyi böyle sevmedi,
Nûr Eliften baþka cisimleþmedi.
Ýntiharlarýmdan bir ben yarattým yine,
Cennet gözlerindi, düþünmeyi býraktým
Ru’yetullah senin cemâline yansýdý
Ýnsan Rabbini yanlýþ yerde anýmsadý
Yaratýlana duyulan aþk yaratandandý
Ýnsan, Âdem ve Allah elifle baþladý
Ve ben Rabbimi en güzel seninle sevdim.



Sosyal Medyada Paylaşın: