KUYTUDA DİL ACISI

Hep ayný sesleri duyuyorum, ayný cümleleri
cümlelerin sadece ritmi deðiþiyor
bazen hýzlý
bazen yavaþ
bazen daha da hýzlý
arada bir annem geliyor aklýma
bir de hava kapalýysa
üstümüze saldýðý evhamý.

iradesizliðimin býraktýðý kývýlcýmý harlýyorum yüreðimde
olmayacak düþler kuruyorum
sesini duymadýðým bedenlerle seviþiyorum
adresini bilmediðim evlerde uyuyorum,
sahibini bilmediðim yataklarda uyanýyorum
dokunamayacaðým bedenlere aþýk oluyorum
hem de ne aþk; yaþamaktan çok ölümü göze alýyorum
adýný bilmediðim sevgililerim oluyor geceden sabaha
hiç konuþmuyoruz
sayýklamýyoruz
fýsýldamýyoruz
nasýl, neden
sormuyoruz
sessizce seviyoruz
sevebileceðimiz kadar bir köþede gizlice
göz göze gelmeden, uzaklaþarak, kaçarak
kaçýp ölüme bir adým daha yaklaþarak seviyoruz
hayýr yalnýzca ben seviyorum

benden önce kim bilir kaç DNA’yý barýndýrýyor bu yataklar
onlarca DNA’nýn arasýnda kalýyor dökülen saçlarým
yalnýzca ben seviyorum
terk etmek zorunda olduðum evleri.

yüreðimde prematüre aþklar mezarlýðý
ve beynimde kafatasýmý bir türlü yaramayan urla
bir ihtimal oyunundan daha
yine aðlamaklý ve
hastalýklý dönüyorum eve.

çocuðum gibi seviyorum celladýmý
düþünerek büyütüyorum
zamanýn zehrinden eminim lakin
akrebi ölüme bir kala ileri alamýyorum

büyük gölgeler küçük gölgelerin ýrzýna geçiyor merdiven altlarýnda
geçenlerde bir kaderi ormanda yaktýlar
bir çocuðun ýrzýna geçip çöpe attýlar
adý deðil kaderi anlatýldý dilden dile
kaderi zavallý
kaderi acýnasý bir hikaye
kimse kaderini teslim etmiyor sahibine
tanrý görüyor,
tanrý duyuyor
tanrý o an ne yapýyor
birileri aklýný sorulara kurban edip
her þeyi unutmak için delirmekten medet umuyor.

Sana ne!
Öyle ya bana ne.

farklý yanýtlar hiç olmayacak mý?
"kader" deyip geçilecek mi?

artýk bana üvey cümlelerle yanýtlýyorum sorularý
maddelere ayrýlarak öðretilmiþ tarih dersi gibi
tek tek sýralýyorum cümlelerimi
birbirine benzeyen,
daha dünyevi,
daha insancýl,
ezbere cevaplar veriyorum
ezberim ne kadar iyiyse o kadar iyi sayýlýyorum
ne zamana kadar sürer bu iyi hal bilmiyorum.
yorumsuzluðu seçenler gibi
beynimi sümük gibi akýtýyorum burnumdan.

kendi dilimi ýsýrdým hayatla rüya arasýnda
dilimde tam dört güne yetecek acý
ondan sýçrýyorum yataktan
kabus görmedim
dil acýsý sadece.

acýdan sýyrýlmak için hep yükseðe kaçýyorum, en yükseðe
yükselmenin düþmeyi hatýrlatmak dýþýnda bir boka yaradýðý yok
beyne hava falan enjekte edilmiyor yani
uçamadýktan sonra kuþ bakýþý neye yarar
üst kattayken apartman boþluðuna tükürüyorum
ya da iki ev arasý boþluða
tükürüðüm düþen bir gövde gibi çakýlýyor yere
þak!
apartman boþluðunda intiharýn yankýsý saniyelik bir ses
iki ev arasýna cam kenarýndan düþen bir saksý intihar :))
tertemiz olmalý yüzümün deðdiði yer
çocukken annemin yýkadýðý gibi tertemiz kalmalýyým
yanaðýmý dayayacaðým soðuðu tükürükle yýkýyorum
içine girdiðim düþlerin sýðýntýsý olduðumu biliyorum
yeryüzüne tükürük gibi çakýlýþýmýn baþka sebebi olamaz.

tüm fiþleri çekiyorum prizlerden
telefonu kapatýyorum
bir sinek boþlukta výzýldýyor
ýþýklarý söndürüyorum
saksýlardaki rüzgar güllerini
annemin sapladýðý yerlerden söküyorum
sahi saksýlarda çiçek olsaydý çoktan solar mýydý
hakkýndan gelemez miydim çiçeklerin
ben çiçekleri severdim oysa
niye rüzgar gülü
hiç solmayacaðý için mi?
naylon kanatlarýmýn iskeleti rüzgar gülünden olmalý.

fotoðraflar gideni geri getirmiyor
fotoðraflar yalnýzlýða iyi gelmiyor
fotoðraflarýn bir boka yaradýðý yok
çerçeveleri indiriyorum önce tek tek
çivileri söküp alýyorum sonra
çiviler hep paslý
kanatlarýma ilk çiviyi bugün çaktým.

yeryüzünde hiç kuytu olmadýðýný biliyorum
fareler, karýncalar
ve çamurlu sularla dolu çukurlardan ibaret dünya
oysa kaðýtlar yoðun bakým odasý kadar steril
kaðýtlar kar yýðýný kadar soðuk, beyaz
kimse yazmýyor kaðýtlara
yazýlmamýþ tek bir kaðýt
söylenmemiþ tek bir cümle kalmamalý
henüz boðulmadan bir kaðýdý kursaðýmdakilerle kara/lý/yorum.
gövdemi karalanmýþ bir kaðýda sýðdýrýyorum
kimsenin okumayacaðýndan eminim
kimse görmeyecek saklandýðým yeri.

karalanmýþ bir sayfanýn içinde kanatlarýmý tamamlayacaðým
uçacaðým güne kadar kimse görmeyecek ellerimdeki paslý lekeleri

her þeyi unutmak istiyorum aslýnda
kaðýtlarý, yanýtlarý, seviþmeleri, cümleleri,
kuþlarý, kanatlarý, yükselmeyi, alçalmayý, apartman boþluklarýna tükürmeyi,
iki ev arasýna çakýlmayý, rüzgar güllerini, fotoðraflarý, paslý çivileri,
kuytularý bile unutmak istiyorum
çöp torbalarýný beynimdeki seslerle dolduruyorum
öyle reklamlardaki gibi çöpler çöp torbasýna girince
ortalýk bahar esintisi kokmuyor
çöp torbalarý çok çirkin,
evimi pis bir koku sarýyor
çöpler hep pis kokar zaten
bir de sinekler üþüþür.

baðýrsam unuturum belki
baðýrabilir miyim?
öyle ya sana ne!

HÜSEYÝN GÖKMEN


Sosyal Medyada Paylaşın: