kaç mevsim geçti güneþe küsmemin üzerinden, bilmiyorum.. meçhule karýþan sýlamýn en karanlýk sokaklarý bile sen dolu kaldýrým taþlarýnda binbir hüzün..
bugün doðmamýþ gün kadar sessizim tüm insanlarýn ýraðýnda, yokluðunca yokum.. oysa sen ne kadar da yaþadýn içimde ne kadar çok gökyüzüm oldun..
biliyor musun, yýldýzlarý seyrederdim ben gözbebeðinde sana hiç çaktýrmadan.. sonra ellerim buz keserdi yanan sobanýn baþýnda kalbim göðsümde patlayacak gibi olurdu.. sen hiç anlamazdýn..
dua’m oldun sonra hep bir kere yüreðime deðsin diye yüreðin..
sonsuzluða bakar gibi bakardým sana üstelik hep umuttun sen, hep maviydin.. uçardým etrafýnda gezinirken denizine sevdalanan martý gibi, anlamazdýn.. bir de adýn süzülürken dilimden yüzüm kýpkýrmýzý kesilirdi, utanýrdým.. ve hâla aynýyým benim anlatamadýðým senin hiç anlayamadýðýn kadar..
emel güneysu
Sosyal Medyada Paylaşın:
..güney_su.. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.