Karanlığa Matem

Zamandan sürgün var bu gece,
Gözlerimden gözleri kaçýyor.
Sanki karanlýðýn ortasýnda hayalet gemi,
Bin yýllýk bekleyiþ için batýyor.
Ah gemi! Bu tecride ilk sefer,
Limanda ki yükün cehennemden beter,
Hasrete mahkûm, gözlerine mahpus gemi,
Koca okyanusta bir damla kadar…
Gemim aþk aldýkça arzý sallar.

Yeter! Aklýmda bir isyan baþlayacak, hâþâ
Dalgalandýkça okyanus göðsümden arþa
Ruhumda ne yaþam kalmakta
Ne de can gýrtlaktan çýkmakta
Bu nasýl hengâme söyleyiniz? Ya da,
Ýsrafil’e haber verin iyisi mi siz, vakti geldi.
Bu gece Kýyamet ciðerimden kopuyor.
Aþk ruhunu verdi ceset hala yaþýyor..

Zamandan sürgün var bu gece,
Sonsuz karanlýða beni mahkûm edecek,
Soðuk, ürkütücü ve sahipsiz sözleri
Mezarlardan esen rüzgâr gibi, dehþetli,
Kudretli ve bir imparatoriçe gibi heybetli..
Susun. Yazgýma yeniden ferman biçildi;
Azrail’in kanatlarýndan ölüm emrini beklerken
Aþký kurtaramadýk ama ceset yaþayacak dedi.
Oysa saçlarýndan sallandýrýlmayý isterdim.
Lütfederse dudaklarýyla zehirlenmeyi,
Elleriyle boðsaydý da yaþatmasaydý bari.

Hayýr, zamandan sürgün var bu gece,
Cellâdýn lanetinde, bedenimin emaneti…
Aþký öldüren güç, cesedini çürütmeyecek.
Zamandan sürgün var bu gece,
Aþk bitti, acýsý sonsuza dek sürecek.
Bu gece asla bitmeyecek.
Zamandan sürgün var bu gece,
Ölüme mil çekecek bilmece,
Güneþin kalemini kýrdý.
Asýlmaya yolladý bir de cellâdý.
Ben karanlýk gecenin damadý,
Güneþe âþýk ve güneþ artýk yok.
Ölümü öldürdü, özgürlük yok.
Aþký taþýyan gemide aþka izin yok.

Zamandan sürgün var bu gece,
Kestikçe yaþam fýþkýrýyor bileklerimden.
Bir aðacýn dallarý gibi ince damarlarým.
Budandýkça daha da yaþama bulanmaktayým.
Bunalmaktayým sevdikçe ve bittikçe,
Gittikçe, ay yarýlýyor gökyüzünde.
Renklerden bahsetmeyin.
Son kadehi son kez içtikçe,
Zehir diye þifaya sövdükçe,
Tüm çýplaklýðýyla ve gerçekçe,
Ve erkekçe ölemedikçe,
Zamandan sürgün var bu gece.



Sosyal Medyada Paylaşın: