Son Mektubu Yazarken

Ýçime bir kor düþtü, satýrlara baþlarken
Ellerim tutmaz oldu, son mektubu yazarken
Ayrýlýðýn acýsý, yüreðimi taþlarken
Gözlerim yaþla doldu, son mektubu yazarken


Anýlara daldýkça, içinden çýkamadým
Öyle kalýndý duvar, bir türlü yýkamadým
Eski resimlerini, yýrtýp da yakamadým
Acý çektiren soldu, son mektubu yazarken


Unutmak kolay olsa, böyle zorlanýr mýydým ?
Bilmezken deðerimi, gözde horlanýr mýydým ?
Sönmeyen közlerimle, öyle korlanýr mýydým ?
Çünkü tek çýkar yoldu, son mektubu yazarken


Gece yeni baþlamýþ, sabaha dek gitmezdi
Yýllarýn birikimi, hemen çabuk bitmezdi
Gözlerim aðýrlaþsa, uykusuna itmezdi
Oysa zamaným boldu, son mektubu yazarken


Geri dönüþ olmayan, sözleri paraladým
Ýncitmemek içinse, üstünü karaladým
Üzülmeyesin diye, kalbimi yaraladým
Titreyip duran koldu, son mektubu yazarken


Nesrin Önem
17 10 2016




Sosyal Medyada Paylaşın: