hiç yokluğun bu kadar üşütmemişti
yokluðun parmak uçlarýma
ve saç tellerime iþledi apansýz
içim bir serçe ürkekliði kadar korkak
ve ihtiþamlý tuzaklar kuruluyor yokluðuna
barikatlar ard arda sýralanmýþ beynimde
ve ben sana geliyorum
son cehennemi yaþarken içim
duvar diplerine sýralanmýþ bir papatyanýn
son yapraðýna sarýlýyorum
boynuna sarýlýr gibi
içim ürkek bir serçenin sessizliði kadar
ve yaðmalanmýþ bir þehir kadar boþ
ve üþüyorum
yokluðun kýlcal damarlarýma kadar iþlemiþ
umutlarým sende saklý biliyorsun
esmer bulutlarýn aðlamasý kadar hüzünlüyüm
topraða yaklaþtýkça
sana daha çok hasret yaþýyorum bu dünyada
sonra saçlarýna dokunmaya korkuyorum
yüzyýllar boyu acý yaþamýþ saçlarýn
aðýtlar görmüþ
ölümler
ve yaralanmýþ
öpsem geçer mi bilmiyorum
ama içimden öpüyorum
bir þiirin kalbini öper gibi
sanki bir boþluktayým
elini uzatsan elimi tutacaksýn
ve beni bu uçurumdan kurtaracaksýn
hiç yokluðun bu kadar üþütmemiþti
içimde sanki bir fýrtýna var
ve ben içimden sana tutunmaya çalýþýyorum
ibrahim dalkýlýç
10/10/2016
20:10 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.