Yitirdiğim gün

sen yüreðime bir bulut gibi yaðarken,
ben sýrýlsýklam sana tutundum.
üstüm baþým sen kokuyor.
bir damla yaðmur kadar sessizim bu aralar,
ve gözlerinin buðusuna sýðýndým,
kaç mevsim üþütür,
kaç mevsim öldürür,
ve kaç mevsim yaþatýr bilmiyorum.

sonra bir maden göçüðünde öldür beni,
bir ülke özleminde sev,
ve bir gece karanlýðýnda türküler söyle ardýmdan,
yalnýzlýðýmdan idam et beni,
yüreðinin en mahrem sokaklarýný idam eder gibi.
ateþlere at beni,
ve ardýna bakmadan git,
git!
ama, çok uzaða gitme.
yüreðim üþür,
yüreðim titrer ardýndan,
dayanamaz yokluðuna,
dayanamaz kokundan uzak yaþamaya,
dayanamaz sesinden yoksun kalmaya.

teninde kokan kekik olmak isterdim.
teninin her zerresini kekikle donatmak,
ve yalýn ayak dikenli yollarý adýmlar gibi,
teninde yürümek,
bir balçýðý ellerimle sývar gibi,
teninde ateþten tuðlalarla,
terinde çoðalmak isterdim.
an be an,
bir þiire dokunur gibi.

ansýzýn mavi bir okyanusun,
en derinlerinde boðulur ya insan.
öyle sessizce gülüþünde boðulmak,
halaya sessizce vuran adýmlarým kadar neþeli,
ve bir güvercinin rahminden doðar gibi özgür,
her anýmda seni yaþamak isterdim.

sende kendimi yitirdiðim gün,
bir avlunun ortasýnda özgürlüðü aradým.
beni bana anlat dedim kendime,
sonra her gece seni düþünür,
her sabah seni özlerdim.
saçlarýn uzardý göðsümün üstünde,
ve ben saçlarýna dokunurdum,
bir ceylanýn yavrusunu sevdiði kadar masumca.

ibrahim dalkýlýç

07/10/2016 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın: