MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

BEN SOKAK ÇOCUĞUYUM
mnihatmalkoc

BEN SOKAK ÇOCUĞUYUM


Ben sokak çocuðuyum!...
Sevgi hýrsýzlarý çocukluðumu çalýp bana bir müsvedde hayatý reva gördüler.
Köprülerin altýnda beklerim sabahýn aydýnlýðýný,
Tanyeri aðarsa da ben karanlýða açarým gözlerimi,
Sahipsizim dünya denen bu geniþ hapishanede…
Anneler ‘yavrum’ deyince boðazýmda düðümlenir heceler…
Babalar evlatlarýný önlerine katýnca gölgeleri olmak isterim yalnýzlýðýma inat.

Ben sokak çocuðuyum!...
Tatmadým henüz sevgi denen doyumsuzluðu,
Nefretin kollarýnda büyüdüm, uzak iklimlerde
Beni yýkayacak sevimli eller olmadý hiçbir zaman…
Yaðmur sularýyla yýkanmýþým, kirlerden arýnmýþým.
Zemheri soðuðunda buz gibi rüzgârlardan baþka bir el okþamadý tenimi.
Gök kubbenin damýnda kuþandým kýlýçtan keskin hayatý

Ben sokak çocuðuyum!...
Görüp acýyanlar adýmý soruyor zaman zaman…
Vallahi bilmiyorum, sanma ki bilip de söylemiyorum
Bir ismi bile çok gördüler esmerleþmiþ bedenime
Garip deyin, Satýlmýþ deyin veyahut Nemelazým…
Fakat serseri demeyin, yurtsuz demeyin, berduþ demeyin
Bu hayatý ben istemedim, bu hayatý bana siz reva gördünüz
Ruhumun geniþ kanatlý pencerelerini siz taþlarla ördünüz

Ben sokak çocuðuyum!...
Kirli, paslý, pasaklýyým diye benden iðrenmeyin,
Bilir bilmez sövüp sayýp hýrsýz demeyin
Bari bir parçacýk onuru benden esirgemeyin
Kendimi bildim bileli hiç renkli uçurtmalarým olmadý benim
Yüreðimin karanlýk göðünde habersizce uçurdum simsiyah uçurtmalarýmý
Zengin çocuklarý gibi marka giymedim, el üstünde büyümedim

Ben sokak çocuðuyum!...
Buz gibi taþlar yataðým, karanlýklar yorganým oldu gecenin orta yerinde
Anne kokusunu yastýk yaptým baþýma bu kokuyu hiç bilmesem de…
Özgürüm özgür olmasýna; baþýboþluk, sahipsizlik ne kadar özgürlükse
Bütün sokaklar benimdir, metruk evler, cami avlularý, köprü altlarý…
Yoktur kira derdim, kiracý olduðumuz bu yalancý dünyada…
Bulursam yer, bulmazsam ya tahammül ya sefer ederim…

Ben sokak çocuðuyum!...
Gecenin karanlýðýnda ay ýþýðý düþer terkedilmiþ köþe baþlarýna
Ben de her insan gibi umut beslerim yarýnlara dair…
Hayal kurarým hayal kýrýklýklarýna uðrayacaðýmý bile bile…
Gecelerin sýrrý benden sorulur, efendisiyim karanlýklarýn
Mehtap hüzün eker çoraklaþan yürek tarlalarýma
Gözyaþýyla sular, hýçkýrýklarla beslerim umutlarýmý

Ben sokak çocuðuyum!...
Geleceðe dair düþlerime prangalar vurulmuþ
Evi barký deðil, yarýnlarý bile elinden alýnmýþ bir meyusum
Yýllar var ki okþanmamýþ kirli saçlarým
Dudaklarýma deðmemiþ ne bir anne ne bir baba eli
Kimsesizlik kimsem olmuþ tekin olmayan sokak aralarýnda
Kurtulamadým bir türlü bahtýmýn rüzgârýndan

Ben sokak çocuðuyum!...
Siz sokakta yaþamanýn ne demek olduðunu bilir misiniz?
Gece yarýlarýnda bir kabuk ekmeðin peþine düþtünüz mü?
Gecenin ayazýnda yorgan yerine sarýldýnýz mý buz gibi taþlara?
Kaldýrým taþlarýný yastýk diye aldýnýz mý baþýnýzýn altýna?
Buz gibi soðuklarda ovuþturdunuz mu elerinizi ýsýtmak için saatlerce?
Hayýrsa cevabýnýz siz beni anlayamazsýn, siz bana aðlayamazsýn

Ben sokak çocuðuyum!...
Ne bir kitabým, ne bir defterim, ne de renkli renkli boyalarým var
Ayakkabý boyasýndan baþka boya tanýmam
Onun için ellerim de kaderim ve gecem gibidir
Bilyeli arabalar süsledi düþlerimi hep
Kýrmýzý bisikletim olmadý hiçbir zaman benim
Sokaklarý arþýnladým gece gündüz demeden pervasýzca
Sille tokat yemiþim ömrümü öðüten hayattan

Ben sokak çocuðuyum!...
Hiç ilaç içmedim yürek sancýlarýmda
Gece nöbetlerinde kaldýrýmlar aldý tenimin ateþini
Sokaklar emzirdi rüyalarýmýn aç ve açýkta kalan yanlarýný
Benim kahramanlarým da olmadý hiçbir zaman
Çünkü ben kahraman olmaya mecburdum
Sokaklarýn ürkütücü tenhalýðýnda…

Ben sokak çocuðuyum!...
Kapkaranlýk uçurumlardan aþaðý attýlar düþlerimi
Kýskandýlar bülbülün suzinak ötüþlerini
Baþkalarýnýn günahlarýný sýrtýma yüklediler
Harabelerin solan çiçeðiyim ben
Kör týrpanla yaralanmýþ bir garip goncayým ben
Vebali üstünüzde dinmeyen sancýyým ben

Ben sokak çocuðuyum!...
Ezilirim aþaðýlayýcý bakýþlar altýnda
Oysa salýnýp gezen milyonlarýn günahýyým ben
Gönlüm sevgisizlikten kýrýlmýþ, yaralýdýr yüreðim
Bir bardak çayýn hayali bile çok görülmüþtür bana
Kýrýlmýþtýr hayat aðacýmýn dallarý, solmuþtur çiçekleri
Beklerim her gün bana el veren çocuklarý

Ben sokak çocuðuyum!...
Oyuncaklarým olmadý oda dolusu
Sýcak bir yuva, tuzsuz bir çorba bile görmedim ömrünce
Yoksulluðun ve garipliðin hýrkasý giydirildi cýlýz bedenime
Þom aðýzdan çýkan söz ve bakýþ kýrbaçlar beni
Bayramlar ve bayramlýklar uðramaz semtimize
Þefkatli kucaklarda yoktur yerimiz…

Ben sokak çocuðuyum!...
Sokaklarýn ne ilki, ne sonuncusuyum
Ana kuzusu olmadým, her sefer kurban oldum
Tutunamadým hayatýn eteklerine, düþtüm uçurumlardan
Bizimki yetmezmiþ gibi her derdi çeker olduk
Bundan sonra yürekleri ateþle daðlamak bize düþer
Baþkasýnýn yerine de aðlamak bize düþer

Ben sokak çocuðuyum!...
Gecenin ayazýnda üstümü örtecek þefkatli ellerden mahrumum
Canýmýn acýsýný duyacak ve yarama merhem olacak bir dosta hasretim
Hislerimi paylaþamadan topraða gömeceðim anlaþýlan
Öyle sayýn, yaþamadým ben, nefes almak yaþamak deðilse
Sevgisizlik ve yalnýzlýk kaderim oldu her yol ayrýmýnda
Yaþadýðýma dair yok hiçbir delilim, yok nefes almaktan baþka

Ben sokak çocuðuyum!...
Yaþýmý soranlara verecek bir cevabým yok, bilmiyorum
Çünkü ben hep nefes aldým, insanca hiç yaþamadým ki!...
Kaderimin yokuþunda týkandým kaldým, sarp daðlarý aþamadým ki!...
Okul bilmem, olmadý hiç baþýmý okþayan bir öðretmenim
Siz evlerinizde yemek beðenmezken ben bir parça kuru ekmekle sabahlarým
Sýcak yataðýnýzda dönüp dururken sizler, döne döne göðe çýkar âhlarým

Ben sokak çocuðuyum!...
Acý yýllar söndürdü gözlerimin ferini
Beni kucaklayacak, sýrtýmdaki terimi silecek bir þefkat elini ne çok arýyorum
Her geçen gün nasýrlaþýyor yürek yaralarým
Ben de isterdim sizler gibi her gün týraþ olmak, banyo yapmak, güzel görünmek
Dýþým kirli olsa da ak paktýr içim, merhametliyim
Zira siz evinizi benimle paylaþmasanýz da ben sokaklarýmý sizinle paylaþýyorum.

Ben sokak çocuðuyum!...
Yarýnlarý göremiyor yaþlý gözlerim…
Bana bir çift göz verebilir misiniz ödünç olarak, geleceði görmek için
Taþýyabilir miyim bir günlüðüne içinizde yeþeren umutlarýnýzý
Babanýza baba, annenize anne diyebilir miyim birkaç gün için
Dolaþabilir miyim o pahalý potinlerinizle sokaklarda fiyakalý…
Birkaç saatliðine de olsa deðiþebilir miyiz rollerimizi…
Dayanabilir misiniz sokak çocuðu olarak insan kalmaya?...

Ben sokak çocuðuyum!
Benim bir nüfus kâðýdým bile yok, sokak vatandaþýyým ben…
Ne bir sayfam, ne numaram, ne bir annem, ne hanem var nüfusta
Sokaklarýn aðýr yükünü omuzlarýmda taþýrým ben…
Onun için büküktür boynum, iki büklüm yürürüm hep.
Hiç kimse beklemez beni donuk bakýþlarla pencerelerden
Sevgiye açýlan bütün kapýlar kapanýr yüzüme

Ben sokak çocuðuyum!
Bana horozlu þeker alan büyüklerim olmadý hiçbir zaman
Gözüme sevgiyle bakan bir göz,
Elimden tutan bir çift sýcak el olmadý bu dünyada
Soylu bir köpek kadar deðerimiz yok sözde medeni insanlarýn gözünde
Ah çeksek de, of çeksek de bigane kaldý bize yaralý vicdanlar
Yürekler boþaldýkça þiþtikçe þiþti cüzdanlar…

Ben sokak çocuðuyum!
Öldüðümde cenazemi belediyeden baþka kaldýracak bulunmaz.
Bazýlarýnýn ölümü gazetelere manþet olurken
Bir parça gazeteyi çok görürler üstümüze.
Sâlâ da vermezler sabahýn o garip ve tenha saatlerinde
Yataðýmýz olan sokaklar bile duymaz öldüðümüzü
Söyleyin Allah aþkýna bu fani ömrümüzde kim gördü güldüðümüzü

Ben sokak çocuðuyum!
Fakat siz sokak çocuðu deyip de geçmeyin, beni bir dinleyin
Bu sokaklar yaralý bilinçlerin, kör vicdanlarýn eseridir.
Sizler sýcak yataklarýnýzda sabahlarken, biz uzandýk soðuk taþlara…
Yüreklerimiz hep korkuyla tetikte bekledi gecenin ayazýnda
Kalmaz size de köþkler, saraylar, kâþaneler ve süslü hanlar…
Suçlusunuz ey insanlar!... Suçlusunuz ey insanlar!....

M.NÝHAT MALKOÇ











Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.