Aslında biz

_anlamsýz kelimeler çatýsýnda maskeler, parmak ucundan kayýp
acý gerçeðin soluk yüzünü kaplar_



mil çektiðimiz gözlerimizle çýrpýnan
sevgiye aç çocuklardýk
ve cam kýrýklarý arasýnda sürünerek arýyorduk nefesimizi
aslýnda biz;
karanlýk köþelerimizden kýrýntý hayallerimizle hareket eden,
avuçlarýmýzda saklanan, yüreði çürümüþ cesetlerdik


_ve zamaný þaþýrmýþ göçmen kuþ, gecenin hançeri idi; siyah!_



þimdi, bu hayat þifresini bir ucundan tutup yakmalý!
yakmalý bu yüze düþen, gözleri üzen rakamlarý

yakmalý; geçmiþi, geleceði...

yakmalý, can gibi; bir nefeste!






Sosyal Medyada Paylaşın: