İSTANBUL

Ýstanbul,
Ýstanbul’a gideceðim bir gün.
Hayallerimin þehrini,çýplak gözle görüp
Keþiflere çýkacaðim derdi.
Sürekli Ýstanbullardan bahsederdi.
Onca kýzmalarýma býrak dellenmeyi
Ses dahi vermezdi.
Hep susardý.
Susup susup,Ýstanbul sevdasýný kusardý.
Hiç bir zaman gitme demelerimi yanlýþ anlamadý.
Oysa yanlýþ anlamalýydý.
Gitme demelerimin altýnda
Güzel,saf duygular aramalýydý.
Yapmadý,aramadý.
Daha da devam etti
Ýstanbul’a olan hayranlýðýný anlatmaya.
Yetmedi,
Haykýrdý yanýmda aþkýný Ýstanbul’a.
Ben ona,o Ýstanbul’a hayrandý iþte.
Ah bir bilsen Ýstanbul,
Ne çok isterdim bir istanbul olmayý.
Sokaklarýmda gezinmesini,
Kokumu buram buram
Ciðerlerine derin derin çekmesini,
Akýtmasýný yollarýma gözyaþlarýný
Ve bana aþýk olmasýný.
Ah bir bilsen Ýstanbul,
Ne çok isterdim bir istanbul olmayý.
Þimdilerde ise,
Ne ben istanbulum
Ne de istanbul,istanbul.
Artýk;
Ýstanbul,baþlýbaþýna benim.

Sosyal Medyada Paylaşın: