SON GÜL BU

Son Gül Bu

Son gül bu içimden sana sunduðum
Dilsiz, suçsuz, dikensiz...
Niceydi sustuðum
Gönlü bülbülün son þakýyýþý bu dudaklarýmda
Seyr-ü seferin sonudur bu ufuklar, bu bulutlar
Tepelerinde karanfiller, eteklerinde kýr çiçekleri;
Kocaman bir dað;
ve Sahici bir uçurum.
Sen... ben...
ve kavrulan enginler.
Oysa bir zaman
Yaðý bitmez kandil kandil semanýndý yýldýzlar
Apaydýnlýk
Kocaman bir gökyüzü; hem gece
Sen...ben...
Ve çýktýðýmýz seyr-ü sefer.
Peki niçin çektik onca acýyý?
Hüzün bir kumardý, kaybettik sonbahardý
Neyimiz kaldý;
Bize ait olan?
Biz tam alýþmaya baþladýk;
Yaþamaktan keyif almaya baþlamýþtýk
Ölümü unutmuþtuk tam!
Söyle kim kime doydu?
Yoksa bilmiyor muydun cennet gözlüm
Ben seni doymamacasýna sevdim.
Doymamacasýna.
Seyr-ü seferin sonudur bu ufuklar, bu bulutlar.

Yanýmdaydýn bir zaman
Sanki kokladýðým bütün çiçekler
Tenin kokuyordu.
Oysa
Ölümü ilk ben kokladým avuçlarýndan
Sen yeni doðmuþtun.
O zamanlar bu tatlý uykular
Sýcacýk sarývermezdi gülüm;
Gülüm!
Kocaman rengarenk bir düþ;
Sen....ben...Ve yine
Sen.
Son gül bu içimden
Sana sunduðum.

Sosyal Medyada Paylaşın: