Yüreðime kamp kurdu, þu hazanýn korkusu
Oturur yüreðimde, ne yapsam gitmez benden
Hayat yolunda artýk, olmuþum dert yolcusu
Sözümü tutaným yok düþmüþüm artýk gözden.
Aynalarda baktýkça, karlar yaðmýþ baþýma
Kendimden korkarým’ da, gözlerim kayar yana
Son bahar gelip birden, yapraklar sararýnca
Korkarým’ da kendimden terler boþalýr benden
Gözlerimde düþlerim, avuttum’ da gönlümü
Yine’ de gönlüm üzgün, gelmiþ’ de hazan günü
Hoþ edemeden bir gün hüzün dolu þu gönlümü
Baktým’ ki þu ömrümün hazaný gelmiþ birden.
Fani denen hayatta, yaþamaktan býkmadan
Zamanýn her bir günü çok þey çaldý þu benden
Þu fani hayat denen, çok þey çalmýþsa benden
Gönlümün þevki olmaz, içimi saran dertten.
Bekleyerek yaþarken, sonu gelmiþ ömrümle
Nev bahar görmez oldum, düþtüm çaresiz derde
Madem’ ki gelmiþ hazan, hala güç varken bende
Mevla’ ya borcum bitsin, þu caný alsýn benden.
Düþünürken kul Yüksel gece gündüz hazanda
Ömründen ömrü gider, sanýrsýn gelmiþ son günü
Gelsin der ölüm gelsin, can varken vücudumda
Her sabah gün doðarken, þükredip çýkar evden.
06 Ekim 16
Ahmet Yüksel Þanlý er