On Beş Temmuz Destanı

Kendini Mesih sanan, Pensilvanya’da bir zat,
Kitap, sünnet derdi de, ama bunlara tezat,
Yetinmeyip kumpasla, kastetti bu vatana,
Din, diyanet, ne varsa, satarak haraç mezat,

Oysaki onca yýldýr, hep din deyip durmuþtu,
Dünyalýk makamlarý, yerden yere vurmuþtu!
Hasretle yana yana, bir gün gelecek diye,
Güya altýn bir neslin, hayalini kurmuþtu!

Gönlünde yer edindi, halkýn da, eþrafýn da,
Hayranlardan bir çember, oluþtu etrafýnda.
Görünce böyle gücü, para, makam, ün için,
Ne kadar çakal varsa, toplandýlar safýnda.

Efsunkâr sohbetleri, duyanlar haktýr sandý,
Þeytanca uydurulmuþ, masallara aldandý.
Çok da güzel rol yapan, aðlayan þarlatanýn,
Timsah gözyaþlarýna, ne de çok kimse kandý,

Hâkim, savcý, öðretmen, kimi de polis, asker,
Devlet kurumlarýnda, sessizce, teker teker,
Kadrolara yerleþip, en mahrem görevlerde,
Mankurtlaþmýþ kafalar, bir emir beklediler.

Ve on beþ Temmuz gece, Fetoþ denen illete,
Tapan bu sapkýn güruh, düþüp hakir zillete,
Darbe yapmaya kalkýp, tanklarla, uçaklarla,
Gözü dönmüþ bir halde, ölüm kustu millete.

Sandýlar kan ve ölüm, gönle dehþet salacak,
Gözü korkan insanlar, elbet sessiz kalacak!
Daha sabah olmadan, tan yeri aðarmadan,
Bu þerefsiz kalkýþma, mutlak sonuç alacak!

Ancak, hamdolsun Rabbim, olmazlarý oldurdu,
Korkak sandýklarý millet, meydanlarý doldurdu.
Genç-Yaþlý, kadýn-erkek, Türk’ü, Kürt’ü el ele,
Hem bozdu hesaplarý, hem de saç-baþ yoldurdu.

Ne müthiþ manzaraydý, herkes kýyama durmuþ,
Kim demiþ böyle günde, asil millet uyurmuþ?
Sanki mahþerden bir gün, sanki Sur’ üflenmiþ,
Lebbeyk demiþ yürekler, yüce çaðrýya uymuþ.

Köprünün üzerinde, kimdi o dimdik duran?
Ve nasýl bir yürekti, böyle korkusuz vuran?
“Evlat babaya silah, çeker mi oðlum” deyip,
Gönül otaðýmýzda, bir kadýndý taht kuran.

Kitap, bayrak ve silah üstüne etmiþ yemin,
Yürüdü þehadete hak Muþtusundan emin.
Astsubay Halisdemir, Ömer’ce duruþuna,
Otuz kurþun þahittir, þahittir arz ve zemin.

Göðsünü tanka karþý, hiç korkmadan gerenler,
Kurþun yaðmurlarýndan, gonca güller derenler;
Bir destan yazdýlar ki, hem de nasýl bir destan,
Vatan, namus, din deyip, severek can verenler.
…
Gönderinde haþmetle, duruyorsa al sancak,
O yiðit insanlarla, mümkün olmuþtur. Ancak;
Bir Mehmet Akif gerek, ya da bir Necip fazýl,
On beþ Temmuz gününde, olanlarý yazacak.

Sosyal Medyada Paylaşın: