Yaðmurun sularý, içinde koca bir çukur oluþturmuþtu bile adamýn Islanmayý umursamýyordu,
Bu sabah diðer sabahlardan farklýydý, Nefesimizi tuttuk ve ne olacaðýný, ne söyleyeceðini merakla bekledik... Nemli tren raylarýna uzattýðýmýz ayaklarýmýzý kendimize doðru çektik Maviler sonsuz bir boþluk dolduruyordu içimize, Kafamýzýn içinde þekiller deðiþiyordu, Ve yer, çok karanlýktý. Adamýn çýðlýklarý bizi kendimize getirmeye yetiyordu Uzun bir yol yürümüþtük bu çýðlýklar arasýnda, Kýþtý, soðuktu Yaðmur bastý içimizi, ýslandýk Durdu hafif hafif esen rüzgâr, Fakat dönüþü yok içimizdeki yaðmurun Dalgakýrana kadar yürüyecek, koþacak, aðlayacak ama dönecek içimize Ve gece, bir fýsýltýya dönüþtürecek konuþmalarýmýzý
Sosyal Medyada Paylaşın:
morsevenkadın Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.