ANNEM HEP UZAKLARDAYDI

Evet…
Annem hep uzaklardaydý!
Onsuz baþladýðým bu hayat yolculuðunda ben hep korktum,
Hep onu özledim…
Bir hikâye belki bu,
Ya da belki de hiçbir þey!..
Karþýyaka çocuk yuvasýndan sonra ruhumdan hariç her þey deðiþmiþti...
Ankara’da çok uzun kalmýþtým!
O kadar uzundu ki,
Çok mevsimler geldi geçti,
Çok zamanlar eskiyip gitti,
Yýl: 2007’di!
Büyümüþtüm…
32 yaþýndaydým ve ressam dede gibi artýk güzel resimler yapabiliyordum,
20’den fazla sergiler açmýþtým,
Þiirler yazýyordum,
Ve bir tane þiir kitabi bile çýkarmýþtým!
Hatta bir de roman yazmýþtým!
Tek kiþilik tiyatro gösterilerini de sayarsak, ben epey yol almýþtým...
Gazetelerde,
Televizyonlarda,
Radyolarda haberlerim çýkýyordu!
Bazen komik,
Bazen tuhaf baþlýklar altýnda fotoðraflarým yayýmlanýyordu!
Gülüyordum,
Sadece gülüyordum!
Aldýðým ödüller vardý ama ben bunlarý hiç önemsemiyordum!
Bunlarý ödül için yapmamýþtým ki,
Ben bütün bunlarý yaþamak için yapmýþtým,
Belki güzel bir hayat kurabilirim diye!?
Ama öyle olmadý iþte!
Zaman zaman küstüðüm anlar oldu hayata,
Yanaðýmdan gözyaþýmý hiç eksik etmedim,
Mutluluk oyunlarýnda hep bir numaraydým,
Hüzünlüydüm,
Yalnýzdým,
Ve hâlâ kimsem yoktu!..
1992 yýlýnda anneme ilk kez kavuþmuþtum,
Toplam 7 kardeþtik,
Babam, çoktan ölmüþtü,
Ama annem yine uzaklardaydý,
Ben yine yurtta kalýyordum,
Ve yine yalancýktan mutluluðu oynuyordum!
Kaç kere dualar ettim bilmiyorum ama,
Ben hep özlüyordum bir þeyleri,
Hiç ayrýlamadým buralardan,
Gitmedim o ta sessiz yerlere,
Ama annem yine uzaklardaydý!..
1988 yýlýndan beri Saray Rehabilitasyon Merkezinde kalýyordum!
Korktuðum akþamlarda anneme hiç sarýlamadým,
Gecenin yýldýzlarýna sor istersen,
Ay düþerken pencereme,
Ben hiç annemden masallar dinleyemedim!
Hiç annemle uyanmadým sabaha!..
Sonra alýþkanlýklar yapan günler geldi geçti,
Ýngiltere’ye gittim,
Festivallere katýldým,
Cafe Down’da kasiyerlik yaptým,
Ve hayatýn beni sürüklemesine izin verdim!
Lise mezunuydum ama,
Öyle okul önü aþýklarý gibi sonbaharlar yaþayamadým,
Beni sevecek hiç kimseler olmadý,
Benim sevdiðim þeyler ise kalbimde eskitme bir fotoðraf gibi kaldý,
Þiirler yazdým gölgenin düþtüðü köþelerde,
Aðladýðým geceleri sorma istersen…
Aþýk oldum yine bir sonbahar vakti,
Yine sevdim hiç sýkýlmadan,
Ama yine kaybettim!
Sevdiðim kýz, simdi bir baþkasýyla evlenecekti!
Hep aynýsý oluyordu,
Hep reddediliyordum…
Kendimi iyi yetiþtirmiþtim ama,
Yaptýðým onca güzel iþlerden sonra bile,
Kimsenin gurur duyabileceði bir insan olamadým!
Umarsýz sýzýntý bir zaman içinde yaþlanmaya doðru ilerliyordum sadece!
Ve sonunda tansiyon hastasý olmuþtum,
Ama yine de zaman durmamýþtý,
Hayat devam ediyordu!
Sarayköy’de satranç þampiyonu olmuþtum,
Üç kiþilik bir masa tenisi turnuvasýnda üçüncü olmuþtum,
Gururluydum ama kafam yine de çok karýþýktý!
Niye üç kiþiydik ki sanki?
Komiktim ama yalnýzdým da…
Hiç kimsenin beklediði biri olamadým,
Güneþin battýðý tepelerde suskundum,
Herkes birer birer çekip gitmiþti,
Ama ben hâlâ buralardaydým!
Üstelik þimdi sevdiðim kýz da yok artik…
Yokluðun karanlýðýnda hep ilerledim,
Sürekli bir þeyler öðrendim,
Okuduðum kitaplarýn sayýsýný hatýrlamýyorum bile,
Þarkýlarýn anýlaþmasý,
Saçlarýmýn beyazlanmasý bana çok garip geliyordu,
Çocukluðumdan yaþlanmaya düþmüþ gibiydim,
Küçük bebek artýk yoktu,
Artýk,
Artýk büyüme vaktiydi!
Ne hayallerim gerçekleþmiþti ne de beklediklerim gelmiþti,
Hep bir gün derdik,
Ama o <bir gün> hâlâ yoktu!
Hâlâ gelmemiþti!!?
Hayat, hep aldatmýþtý beni!
Yine de yaþamaktan kopmamýþtým,
Kalbim durana kadar bu hayatý sonuna kadar yaþayacaktým,
Korkulacak hiçbir þey kalmamýþtý ki artýk,
Artýk ne olabilirdi baþka,
Baþka ne bekleyebilirdim ki?
Her þeyi kaybettikten sonra hayat, meðerse hâlâ devam ediyormuþ!
Ama annem,
Annem, yine de yanýmda olsaydý!
Ya da ben hiç büyümeseydim Karþýyaka Çocuk Yuvasýnda!
Keþke hiç büyümeseydim…
Hani bir mevsim düþer ya, her gecenin bir anýnda,
Ýþte o an...
O an bir baþka olur insan,
Bir baþka olur hayat!
Ben, hep bir baþka oldum iste,
Ama annem,
Annem hep uzaklardaydý…

18.03.2007/SARAY
Saat:00.02
B.BÝRÝCÝK
Sosyal Medyada Paylaşın: