CAHÎDE

Yokluðunun düþtüðü naif bedenim, kara gözlü gecelere emanet.
Hýrpalanmakta dipsiz bir ân’da, hapsolmuþ gözlerinin býraktýðý sonsuzluða.
Öylesine maðrur iki gözüm süzülmekte,
dudaðým bir "peki" ile mühürlenmekte.
Yüreðim kevgir olsada dökse kurumlarýný...
Bir "peki" ye mahkûm içine sönmüþ,
tüten bir sigarasi olup da parmaklarýna deðmenin duasý,
küllükte ezilen izmaritten ötesi.


Yorgun bir kalbi yaralamak gibi,
biraz sevmek
biraz nefret.
Bir kaç sancý, bir çok aðrý
Tüm zarflar benim en al-aca(i)li sýfatlarla
kurdelelenmis islanmakta.


Nîsanda özledim seni, nîsanda yaðdým þifa diye.
Þimdilerde topraðýma yaðýyorum aczimle beraber acýtarak,
bir ’gel’e bir de ’buradayým’a duyulan zaafiyet,
ve alýp vermek Allah’in selâmini bir nefes gibi...
Sen gibi
Sana düþmek hem rüyada hem dünyada.
"düþtüysek sana bakarken düþtük" der gibi.


Gördüðüm gözlerimi mi? girmediðin hayalimi mi?
Yoksa dile gelmeyeni mi? müebbete mahkum etsem
gördüklerimin gözlerime iyi geleceðine ahkam kesen,
-bir þüphe ki- kalbimi kemiren.
Ahirete kalsýn hesabým,
Sûveydaya soralým aþk düþmüþ mü gönlüme?
Hakkýn terazisine sual dilenip, zehra oldum mu o kalpte diye
bir merak ki sorma gitsin Cahide!
Sosyal Medyada Paylaşın: