Ýçimdeki zincirleri kýrmadan gelemezdim
Öyle ya bir köle ne iþine yarardý
Paslýydý dudaklarým
Temiz bir buse ile
Adýný kucaklayamazdý
Sonra
anladým
Senin elinde zincirin her halkasý
sanki çöl kumundandý
ve adýn –her zikrettiðimde-
ruhumu yýkayandý
Yorgun ad/ým/larý yükleniyordum zoraki
kader deyip geçiþtirdiðim
“Kendine yakalanmak istemeyen
bana yaklaþmaz “ deyip
tüm köklerimi kestin
Tarihin ve talihin
Gelenek ve adetlerin …
baðlarýndan çözdün bilincimi
Bense kirletilmiþ yol diye yürümeyi reddettim
doymak bilmez iþtahlara sunarken bedenimi
Sonra
anladým
Sen benim varlýk yükümü
þükürle omuzlayandýn
Kusursuz büyüyeceðim
en verimli topraktýn
Merhameti olmayanlarýn diþ izleri etimde
yaraydý dört bir yaným
kangrene arzulu
Ýçimde yontulmuþ onlarca çýkmaz sokak
gittiðim tüm þehirler
bozulmuþ birer yapbozdu
“Keþke” ler Yusuf’un kuyusundan derindi
Kaç kez el açtým da semaya
dualarýma yüz çevrildi
Sonra
anladým
Dilime elveda koyup gitmek
kazanamayacaðým bir savaþa yeltenip
esaretin kapýsýný aralamaktý
Dudaklarýma sürdüðüm en güzel rengi
tuzaklanmýþ sokaklara kilitleyip
kendimi þefaatten mahrum býrakmaktý
Sandým ki kusurlarým
tövbe ile silinmeyen hüzündür
gönlünün lekesiz duvarlarýnda
Sandým ki tutarsýzlýklarým
Ýdam mangasýnýn silahýnda kurþundur
ve sen varsýn alýn yazýlarýnda
Sonra
anladým
Sen beni Rabbe yaklaþtýran
en güzel besmelemdin
Tamlayan tamamlayan
ardýmdaki gölgemdin
“Aþk için Yusufçuk ateþle kucaklaþmalý …” derdin
“Yol aþk deðildir
bitsin sen de göreceksin”
Ben durup hakikatin bana soyunmasýný bekledim
Korktum evet bir þekli de giyinmedim
Tekrara düþer de kurur diye adým
Korktum evet rüyalarýna da girmedim
Ýncitirsem sürgün yerim kalbinden telaþýndaydým
Korktum evet ölümün ninnisi olur diye nasibim
Sonra
anladým
Kývýlcým sendin
varlýðýný aþarak beni yakýp küle döndüren
sonra da nefesiyle
tenimin çorak iklimini tohum tohum yeþerten
Çocuktum sanki tek arzum oyundu
- oyun olmadan aþk yaþanmazdý -
Her zaman ilk dileðim
kurallarý tek baþýma koymaktý
Çünkü aðlamak istemedim hiç
ya da yenilmek … Yetersiz hissetmek …
Özgür/lüðüm/ü yitirmek …
Acelem vardý ki tüm mýzýkçýlýðým
dudaðýnýn ince çizgisine yerleþmek içindi
ve gamzelerini rüzgardan önce öpmek
ve avuç içlerine kaderimi çizmek
Sonra
anladým
Sen benim imtihanýmdýn
Aðlatan ve güldüren …
Yaralayan ve iyileþtiren …
Kanattýn bazen semada gezdiren
Bazen masal
uyumam için gözlerime sürülen
Sen alfabemde aþktan doðan tek harfim
ve en kutsal alýn terimdin
Artýk biliyorum
Varlýðým varlýðýndandýr
ve aþk sana boyanmaktýr …
Özgür SARAÇ / Râzý
20/09/2016 Denizli
Lelia’ya sesini veren Sevgili Sezin çok teþekkür ederim ...