İZMİRİ(Z)M

Denizde bir kýzýllýk görülüyor,
Batýyor gün, renk renk gök.
Martýlar ötüþüyor, insanlar gülüþüyor,
Akýyor akþam, baþlýyor müzik.

Bir kent ki orada hep bahar,
Havasýndan aldýkça azar azar
Ýnsanda ne hüzün kalýr ne de har,
Kopamaz ruh oradan sonsuza kadar.

Ýkiz tepeden seyirlik güneþ
Der ki gün ýþýðý ve neþe gerek.
Saat kulesi el sallar, bir iki… beþ…
Bir elindeyse tutar boyoz, kumru, gevrek.

Vapurla gezinti, karþýyakada esinti.
Bu kentin insanlarý þair ve bilgeydi.
Amazonlar, Ýyonlar ve daha niceleri
Bu kent sevilir antik zamanlardan beri.

Rehavet çökse de yaz aylarýnda
Kýþýn kuru soðuðu uyandýrýr herkesi.
Rahatlýk varsa da bu kentin ruhunda;
Zorda, savaþta ilk cesur yiðittir yüreði.

Çevresi tarihle doludur bu eþsiz kentin.
Huzur verici manzaralar ondan sorulur.
Okuludur efsane, destan ve þiirin.
Mutluluðun sýrrý burada çözülür.

Sosyal Medyada Paylaşın: