demir sızısı

.
dal kýrýldý, koptu can
bir orman, yeþili yýkadý attý suya
kendimi bulup getirdim ki gökyüzüm daðlanmýþtý defalarca
sonsuzumu þuraya koydum, öncemi þuraya
tasýmý taraðýmý, yolumu yataðýmý
derdimin yanýna uzandým kaldým

yine yaðmur kuþlarý yine sonbahar
hay dilimin köprüsü kýrýl orta yerinden
sözü ateþe verdim.

kim dinler bundan sonra zamanýn dilini
çözdüm, yeniden baðla ellerimi
boynunun rüzgarýna
ah üþümek ne iyi gelir orada, ölmek ne iyi

cam vurdu taþýný baþa
tuz buz zaman, kaným zehir
yutaðýmda bir demir sýzlýyor yaðmurda

takýldým ama düþmedim henüz
yorganýmý çekip aldý gece
çýplaktý uyku, uykusuzluk diri
öptüm alnýndaki gülleri

uyu

.
Sosyal Medyada Paylaşın: