Gök, yüzüne sýðarken aldýrýþ etmezdi yýldýzlar. Siyah içine hapsettiðinde maviyi, Gecenin erken saatlerinde telafisi olmayan bir yaþam gibi ölüm, En can alýcý intiharý seçti kendine. ’Ben karýncayý bile incitemem’ diyen bir hayat var artýk karþýmda. Gökkuþaðý altý rengini de alýp gitti. Gök kuþaðýný baðlamýþ beline, elleri yüzünden düþüyordu. Çünkü sonbahar vardý. Bu benim son baharýmdý. Gözlerinin sýcacýk rengini okþayan ýlýk rüzgar Kendinden geçerken daracýk köprüde, Senin cümlene kelime olan ’bile’ karýncayý zaten incitti. Dudaklarýmdan dökülen sözcükleri artýk yerden topla Ve düþün, Yýldýzlar mý daha çok kýrýk, Ben mi? Sosyal Medyada Paylaşın:
Salih Özdemir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.