Ah Ellerin!

Susan zamanlardaki varlýðýn
olmadýðýn zamanlardaki hiçliðim de
öldü saatlerim
gece gitmez sabahlar
korkulan mecburluklarda kaldý yine
gidiþini aldým
onu hayatýmýn baþ köþesinde
umutlarý yalnýzlýða prangalayan
karamsar bir þairin ceplerine koydum
ellerim üþüdü...


Küsülen yarým kalmýþlýklarda
adýndan çýktýðým yollar vardý
ve senin karanlýklarýnda yolun sonu hiç görünmedi
karanlýk oldu tek dostum aydýnlýk diye benimsediðim yarýnlarýnda
dünlerin saat bilmezliði
ve seninle geçen her anýn yadý
ah ellerin!
þimdi hangi diyarlarda gözlerinde kayboluyorum?
aðlýyor musun sende dýþarda yaðan yaðmur gibi?
ben de çok özeniyorum bulutlarýna,
ah ellerin!
gitme kal
susuþlarýmda...


Þimdi susuþlarýnýn özlemleri bile var be sevgili
korkunç dakikalar geçiriyorum yazarken
ama silerken gönlüm ölüyor
ölü bir gönülde hazan aramaya kalkýyorum
gözlerinden düþen yapraklar mezar taþýmý süslemek istiyor
þimdi yeni bir bulut yanaþýyor gökyüzüme
aðlamak istiyorum
oysa ölüler aðlayamazlar,

Baksana!
gökyüzümde aydýnlýk ne kaldý ki?
ah gidiyorsun þimdi!
ölüm gibi
tatsam ruhumun zihiri korkaklýklarýndan
kaçsam bileklerine
ve tutsam yine sen diye sensizliði
bu sefer atlardým herhalde gönlümün mezar taþlarýndan içeri...


Uçurum gibi bir þeydin
ama düþecek bir boþluk bile yoktu
hayatýnýn yaralarýndan içeri.






Sosyal Medyada Paylaşın: