Kabuğumdaki Çocuk

Babamýn gidiþleri
Annemin delirmeleri
Ablamýn nöbetleri
Emekleme hikayemdi

Ekose etekli kýzlarýn
Dramla karýþýk oyunlarýna davet ediþi
Dokuzundaki delikanlýlarýn
Sigara artýðýyla adamlýðý yüklenme hevesi
Sevmedim böyle arkadaþlýðý

Oyuncaklarým oldu.
Kaderlerini yazar gibi
odanýn ortasýna koyup
ruhsuzluklarýndan sýkýldýðým oyuncaklarým
hiçbiriyle oynamadým.

Masal kitaplarým oldu
yýðýnla hem de
Aklýmý nizama sokmak için
dönüp baþtan okudum bazýlarýný.
Birkaçýný ortasýndan baþladým okumaya
oyun oynar gibi

Bazý cümlelerde yeni bir yol buldum
her sözcüðünü adýmlayarak okudum
aðýr, sessiz, sakin adýmlarla
Bir daha
Bir daha
Bir daha…
En uzaða varana
hüzünden arýnana dek
okudum

Bazýlarýnýn sonunu sevdim.
“Kader dediðin güzel de yazýlabiliyormuþ” dedim.

Ama ben en çok çivileri sevdim.
Niye bilmiyorum.
Bir yýðýn çivi biriktirdim.
Paslý, eðri büðrü, iþe yaramaz
güçsüz, yorgun çiviler.

Avuçlarýmda kaderin özeti gibi
Kahverengi izler kaldý uzun zaman
Terledikçe akan paslý yollar
Silinip gitti zamanla

Zamanla dünyanýn ne kadar küçük olduðunu
Babam gidecek yeri kalmadýðýnda anladý
Annem sitem etmekten yorulduðunda
Ablam suskun kaldýðýnda
Bense masallarýn da sonu olduðunda anladým
Anladýðým kadar büyüdü kabuðumdaki çocuk.

Hüseyin Gökmen
06.09.2016



Sosyal Medyada Paylaşın: