a.yüksel þanlýerÖyle ýssýzdý ki þehrimin sokaklarý,
Herkes yatmýþ, ölümdü uykularý,
Ben mi,ben sessizliði soluyordum,
Kendi kendime söyledim þarkýlarý.
Tek baþýma, dolandým durdum,
Ne bir dost ne de bir yâr buldum,
Loþ caddelerde sessizliði soludum,
Dilimde, eski þarkýlardý tek dost.
Tek tük arabalar, geçiyordu yoldan,
Bir ara biri geldi karþýmdan,
O benden beter,zil zurna sarhoþ,
Derdinden içmiþ,çýkmýþ zývanadan.
Þehir ölmüþ,insanlar yok ortalýkta,
Ölü ruhlar dolaþýyor karanlýkta,
Sanki kendimi buldum mezarlýkta,
Ýkide bir ýslýk çalýyorum,korkumdan.
Siren çalýp geçti,polisler yanýmdan,
Ödüm patladý, korkumdan,
Yalnýz dolaþmak ya suçsa dedim,
Saklandým görmedi,gitti sormadan.
Ýki kiþi gördüm biri erkek biri diþi,
Gecenin bu, saatinde neydi iþi,
Kimse yok diye ikide bir yapýyorlar,
Çok,çok özledikleri, þu bildik iþi.
Birden iki kiþi belirdi yanýmda,
Nerden çýktý anlamadým eli kolumda,
Haydi dedi,yeter dolaþtýðýn yeter,
Buldum kendimi mahalle karakolunda.
Gece boyu,demir parmaklýklar,
Yanýmda var biri,uykuda sayýklar,
Ne gelen var ne de,neden diye soran,
Sabah oldu,yanlýþ dedi býraktýlar.