KÂBUS

Gözlerimi açamýyorum uyanýk yatýyorum.
Bir yandan gecenin kâbusunu çözmeye çalýþýyor,
Bir yandan o eski kâbuslarýn tekrarýndan korkuyorum.
Halbuki o kâbuslu günlerden ne güzel kurtulmuþtum..

Yavaþ yavaþ yerimden kalkýyorum, gece yaþadýðým kâbustan çok;
Tekrarlanýr mý korkusunun aðýrlýðýyla evin içinde dolaþýyorum.
Ýçimden bir çare için dua ediyorum, düþünmeye çalýþýyorum..
Eski kâbuslar baþladýðý zamanlardaki hayatýmý didikliyorum,
O zamanýn fotoðraf albümünü raflarýn alt gözünden alýyorum..

Bir fincan sýcak suyun içine yarým limon sýkýp;
Koltuðumda albümümle rahat bir koltuða yerleþiyorum.
Eski albümün içinde, resimler, sayfalara yapýþmýþ..
Yýrtmamak için dikkatlice birini albümden alýyorum.
Albümden çýkarýrken yýrtmamaya çalýþtýðým resmi;
Þimdi, yýrtmamak için kendimi zor tutuyorum.
Kâbusun sorumlusu “o”

Ne alâka þimdi Asiye.. ne alâka, ayakkabýna taþ girse;
Maalesef, suçlusu hâlâ o eski beyzade.
Sanki o hep suçlu, sen, hep sütten çýkmýþ ak kaþýk mý ne.
Yok kýzým, kendi aklýndan geldi senin baþýna ne geldiyse.
Resim, yavaþçacýk, yerine yerleþiyor yine...
Baþka bir suçlu, baþka bir çare bulmalýyým bu kâbus iþine..
Kimseyi suçlamakla olmuyor o öyle.

Fincaným boþalmýþ, yeniden dolduruyorum..
Anýlarýn saklý olduðu albümü karýþtýrmaya devam ediyorum.
Gönül, anýlara mahkûm edilmez...edilmemeli diye mýrýldanýyorum.
Çok fazla düþünme, boþ ver, daha önce de geçti, yine geçer diyorum.
Boþ bir teselli deðil ki bu, en kötü günün geçmedi mi, bu da geçer biliyorsun.

Albümü kapattýðýmda kâbusun korkusunu yenmiþ gibiydim.
Bana her zaman en aðýr yük kendimi taþýmak deðil midir..
Bu güzel gökyüzünü bu cennet yeri yaþamak için sebep gerekli mi?
Ben þaire olmak istiyorsam, o þiir olmaya mecbur mu?
Ben Aslý olup yanmak istiyorsam, Kerem’siz yanýlmaz mý?
Beyzade yine suçlanmaktan kurtulmuþ,
Ýþte kâbus yine baþýma kalmýþtý..

Kalkýp albümü eski yerine koyuyorum,
Beyzade ucuz kurtulmuþtu, ben kurtulabilecek miydim?
Farklýysan, tek kalacaksýn caným, farklýlýðýn bedeli bu..
Ta baþýndan söyleyenler sana söyledi bunu.
Yalnýz kalmak istiyorsan, çok sev, çok sevilen durmaz “gider” dediler sana.
Nasýl gider anlamadým ki, nasýl gider, o buradayken bile;
Onunla derin derin konuþmamýþtýk bu kadar.
Gerçekten gitse de kurtulsak!
Saatler de ne çabuk geçiyor; mutfakta iþler beni bekliyor.

Hadi Asiye, ha gayret, olanla ölene çare yok diyorlar.
Kâbuslar da gelecekse gelsinler, bize de onlarý herkese göstermek düþer.
En çok olacaðý, birkaç aygýn baygýn mýsradýr.
Ýster al, hatýralarý yaz satýr satýr, istersen, al eline bir satýr, yatýr;
Kes doðra kýtýr kýtýr........doðra dedim de patlýcan piþecekti,
Hadi biraz elini çabuk tut, gece mahvoldu, günü yakala bari.
Alýyorum patlýcanlarý, onun sevdiði yemekti,
Patlýcaným diye severdim onu bazen; küçük küçük doðrardým onu ona öfkeliyken.

Müziksiz iþ yapamýyorum ben, her þey daha kolay müzik dinlerken.
Az mý yardým etti ev iþlerime Zeki Müren, radyoyu seviyorum..
Sürpriz þarký dinlemek bana iyi geliyor,
En azýndan düþüncelerimin yönü deðiþiyor.
Bazen heyecanlý oluyor sonra þarký boyu üzülüyor aðlýyorum.
Ve þýkýdým þýkýdým geliyor, yanaklarýmda yaþým kurumadan oyuna baþlýyorum.
Þimdi tam saati diyorum, ve ilk çýkan benim olsun diyerek düðmeye basýyorum.

“Ýstanbul’u artýk hiç sevmiyorum” diyor Emel Sayýn, çok ciddiye alýyorum..
Sen beni tanýmýyorsun ablacým, ben Ýstanbul’u çok seviyorum,
Asýl Ýstanbul beni sevmiyor, hep merakta býrakýyor, beni üzüyor,
Beni görünce kabalaþýyor, kibarlýðýný unutuyor, çirkin þeyler söylüyor.
Maðusa’yý seviyorum, surlarla çevriliyor;
Kýbrýs’ý seviyorum, ortadan bölünüyor.
Girne’yi seviyorum, zizirolar gibi gün boyu zýr zýr aðlýyor.
Londra’yý seviyorum, Big Ben durmadan dönüyor.
Ankara’yý seviyorum, kavgasý bitmiyor.
Serdarlý’yý seviyorum, o hep sever gibi görünüyor, iþleri aksini ýspatlýyor.
Ben hep seviyorum, esas onlar beni sevmiyor..
Neyse, bu olmadý, bundan sonraki þarký benim olsun diyelim..
Asiye





Sosyal Medyada Paylaşın: